เมิ่งเหยียนออกมาฝึกยุทธแต่เช้าตรู่ ร่างล่ำสันบึกบึนฝึกยุทธทุกวัน รับประทานอาหารเฉพาะที่มีประโยชน์ เขาไม่ค่อยมีเวลามากนัก เนื่องจากต้องตรวจกิจการสาขาหลายประเภท เวลาส่วนใหญ่ของเมิ่งเหยียนมักขลุกอยู่กับกองสาส์นจากต่างเมือง ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องอักษร เวลาสิบสองชั่วยามต่อวันดูเหมือนไม่เพียงพอเสียด้วยซ้ำ การขึ้นมายืนอยู่ในจุดที่เรียกว่าเศรษฐีมิใช่เรื่องง่าย ต้องต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคมานับไม่ถ้วน แม้ยามนี้จะสบายแล้วแต่ในอดีตนั้นเขาเคยลำบากมามาก
เมิ่งเหยียนไม่เคยลืมภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ผู้นำตระกูลเมิ่งรักฮูหยินของเขา รักนางจนวันสุดท้าย รักนางจนลมหายใจของนางหมดไปในอ้อมแขน
บุรุษหนุ่มวัยฉกรรจ์มิเคยใช้เวลาไปกับสิ่งไร้สาระ เอาการ เอางาน เอาเรียนตั้งแต่ยังเด็ก เขาแต่งงานตั้งแต่อายุสิบเก้าปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับฮูหยินคู่ทุกข์คู่ยากเพียงหนึ่งเดียว มีบุตรชายด้วยกันถึงสามคน แต่แล้วฮูหยินสกุลเมิ่งนามว่าหยวน
