เมิ่งซานเดินปรี่เข้ามากระชากแขนลี่หลิง ท่าทีของนาง สายตาของนาง บ่งบอกอย่างแจ่มชัดว่าไม่เหลือเยื่อใย
"เจ้ามีคนอื่นใช่หรือไม่" เขาตะคอก
"แล้วมันเกี่ยวอันใดกับท่าน"
"หากอยากร่าน หากอยากเป็นสตรีงามเมือง เหตุใดไม่หย่ากันเสียก่อน"
"เราสองมิได้ลงนามในหนังสือสมรสเสียด้วยซ้ำ" ลี่หลิงเอ่ยออกมา นางเคยชวนเมิ่งซานไปจดทะเบียน จรดพู่กันลงนามในหนังสือสมรส แต่เมิ่งซานก็บ่ายเบี่ยงมีข้ออ้างมาโดยตลอด
"หมายความว่าอย่างไร"
"ท่านไม่ยอมจดทะเบียนตราสาส์นสมรสกับข้าเอง เราสองอยู่ด้วยกันอย่างไร้ข้อผูกมัด"
"แต่เจ้าเป็นเมียข้า จะร่านกามออกไปเสพสมบุรุษอื่นไม่ได้!" เมิ่งซานขึ้นเสียงใส่ลี่หลิงจนหน้าแดง
"แล้วท่านเล่า เหตุใดจึงมุดหัวอยู่แต่ในหอนางโลม หรือไม่ก็อยู่ที่โรงเตี๊ยมกับอดีตคนรัก เคยใส่ใจข้าบ้างหรือไม่"
"ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี สิทธิหน้าที่ย่อมไม่เท่ากัน"
"บุรุษทำได้แต่สตรีต้องกล้ำกลืนอย่างนั้นรึ มันตร
