นักรบ...
บนรถ....
"ขอบคุณนะที่นายไม่ปฏิเสธว่านายคือพ่อของแก" ไอเดียบอกผมเสียงเบามากคงกลัวว่าลูกจะได้ยินน่ะ
"ฉันไม่ได้ใจร้ายแบบเธอที่พาลูกหนีไปจากฉันนานตั้งหลายปี"
"ตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองท้องฉันมารู้ตัวตอนอยู่ที่โน่นแล้วถ้าฉันรู้ฉันคงไม่แบกท้องขึ้นเครื่องทั้งที่ท้องได้เดือนเดียวหรอกมันอันตราย" เธออธิบายทุกอย่างกับผมผมรับรู้และเข้าใจแต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจ
ที่คอนโด...
ไอเดีย...
ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่นานสามปีเต็มๆ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมข้าวของทุกอย่างยังวางถูกจัดไว้ที่เดิมรวมถึงรูปของฉันกับเขาด้วยที่มันยังวางอยู่ตรงที่เดิมเขาไม่ได้ย้ายมันไปไหนแปลว่าเขาคงจะยังไม่มีใครจริงๆ ตามที่ยัยปุ้ยบอกนั่นแล่ะ
"ฉันง่วงจังเลยขอเข้าไปนอนในห้องได้มั้ย" ฉันเริ่มแผนการง้อพ่อของลูก
"ห้องเธออ่ะได้" เซ็งเลยฉันกะว่าจะไปนอนห้องของเขาสักหน่อยแต่ไม่เป็นไรนอนห้องเดิมของฉันก็ได้
"อื้มมก็แน่นอนอยู่แล้
