วันต่อมา....
หลังจากที่เราปลดปล่อยความต้องการกันมาทั้งวันทั้งคืนวันนี้ฉันตื่นก่อนนักรบเพื่อที่จะเดินไปดูลูกที่ห้องนอนของนักรบ ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆเพราะกลัวว่าแกอาจจะยังไม่ตื่นแต่พอเปิดเข้าไปฉันก็พบแต่ความว่างเปล่าเพราะว่าแกลูกชายของฉันไม่อยู่ในห้องมีเพียงข้อความสั้นๆ ในกระดาษโน๊ตที่แปะไว้หัวเตียงว่า....
แม่ขอพาหลานไปอยู่ที่บ้านนะลูก เราสองคนจะได้มีเวลาปรับความเข้าใจกัน... แม่อนงค์
ปล. เพลาๆกันบ้างนะทั้งสองคนแม่เข้าใจว่าไม่ได้เจอกันนานหลายปีแต่ขอลดเสียงลงหน่อยนะลูกเสียงลูกดังมาถึงข้างนอกเลย
พออ่านจบฉันอายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แล้วแบบนี้ฉันจะกล้าสู้หน้าน้าอนงค์ได้ยังไงเนี่ยท่านเพราะเมื่อคืนฉันไม่รู้ว่าเสียงดังแค่ไหน>
ฉันกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอีกครั้งเพื่อบอกเขาว่าลูกไม่อยู่แต่ก็เห็นนักรบกำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ฉันก็เลยเดินขึ้นมานอนบนเตียงแล้วนอนกอดเ
