หลงรักร้ายนายตัวแสบ

ไม่มีผัว

ไอเดีย....

ฉันรีบล้างจานเพราะวันนี้ฉันต้องไปมหาลัยเพื่อช่วยอาจารย์เนื่องจากวันนี้มีนักศึกษาใหม่มารายงานตัวเป็นจำนวนมากโดยเฉพาะคณะบริหารที่ฉันเรียนอยู่ที่ปีนี้มีนักศึกษาใหม่เข้ามาเรียนสาขานี้มากที่สุด

"ป้า" ไอ้เด็กนี่ก็นะชื่อฉันมีไม่ยอมเรียกเรียกแต่ป้าป้าอยู่นั่นจนน่ารำคาญแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"อะไร" ฉันถามกลับแต่ไม่หันไปมองเพราะรีบล้างจานล้างหม้อล้างไหที่อยู่เต็มซิ้งค์

"ป้าใส่ชุดแบบนี้ไปเรียนจริงดิ"

"ทำไม" ฉันก้มมองดูชุดนักศึกษาที่ตัวเองใส่ซึ่งมันก็ปกติดีหรือเปล่าฉันก็ใส่แบบนี้มาตลอดสามปีที่ผ่านมาซึ่งก่อนออกมาจากห้องฉันก็ดูความเรียบร้อยหมดแล้วนะ

"ถ้าไม่บอกว่าไปมหาลัยผมนึกว่าจะไปถือศีลที่วัด"

"ฉันก็แต่งแบบนี้ไปเรียนทุกวันไม่เห็นมีใครว่า"

"เค้าไม่กล้าว่ารึเปล่า เค้าคงเกรงใจแล่ะ แต่ผมพูดด้วยความหวังดีนะป้า ป้าควรจะหัดแต่งตัวให้มันดูสมกับอายุหน่อยไม่ใช่แต่วตัวแก่เฉิ่มเชยแบบนี้"

"ฉันชอบแบบนี้มันหนักส่วนไหนของนายห๊ะ"

"ไม่หนักหรอกแค่เห็นละรำคาญลูกกะตาเห็นละดูไม่สดชื่นดูละชีวิตหมองหม่นยังไงบอกไม่ถูก" ฉันกำหมัดแน่โดยที่มือยังถือสก๊อตไบร์ทเอาไว้อยู่

"ทำไมไม่ใส่ชุดรัดๆสั้นๆบ้างอ่ะเผื่อแฟนป้าจะชอบ"

"ฉันไม่มีแฟน"

"ไม่มีแฟน?? 555 ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ พาไปไหนอายเค้าเปล่าๆ แต่จะว่าไปแล้วอย่าหาใส่เลยดีกว่าป้ารักๆสั้นๆอ่ะเพราะใส่ไปก็คงไม่มีอะไรให้ดู55555"

ฉันโมโหมากกับคำดูถูกของไอ้เด็กปากเสียนี่ ฉันเก็บคำพูดของนักรบมาคิดตลอดทางที่เดินมหาลัย นายกล้ามากที่มาดูถูกฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายมาดูถูกฉันเป็นอันขาด ฉันพูดคนเดียวในใจก่อนจะคิดอะไรออก ฉันรีบหยิบมือถือโทรหายัยปุ้ยทันทีหวังว่ามันจะยังไม่ออกมาจากห้อง

"ยัยปุ้ยแกอยู่ไหนแล้วอ่ะยังอยู่ห้องหรือเปล่า"

"ใช่อยู่ห้องแต่กำลังจะออกไปมหาลัยพี่ช้างมารอรับข้างล่างคอนโดแล้วแกมีอะไร"

"ฉันขอยืมชุดนักศึกษาเก่าแกหน่อยดิ"

"ชุดนักศึกษาเก่า??"

"อืมชุดสั้นเสมอหูที่ผัวแกห้ามใส่หลังจากที่ได้กันแล้วอ่ะ"

"อ้ายนังเดียพูดจาหยาบคาย"

"พูดเรื่องจริงจะอายทำไม" ฉันกับยัยปุ้ยสนิทกันมากก็เลยกล้าที่จะพูดจาแบบนี้แต่ถ้ากับคนไม่สนิทฉันไม่มีทางพูดอย่างแน่นอน

"ว่าแต่แกจะเอาไปทำอะไร"

"ฉันจะเอาไปใส่"

"ห๊ะ" มันทำเสียงตกใจจนฉันตกใจตาม

"ห๊ะอะไร"

"แกบอกฉันว่าแกจะใส่ชุดนั้นอ่ะนะ"

"เออมันแปลกตรงไหนทีเมื่อก่อนแกยังใส่เลย"

"ถามจริงทำไมจู่ๆแกถึงอยากใส่ชุดนั้นล่ะ ตอนที่ฉันใส่แกยังชอบบ่นอยู่เลยว่าชุดมันสั้นลุกนั่งก็ลำบากกินอะไรมากก็ไม่ดีพุงปลิ้น"

"เออน่าฉันมีเหตุผลของฉันก็แล้วกันน่ะ ว่าแต่แกหยิบมันออกมาด้วยเพื่อน อย่าลืมล่ะขอบคุณล่วงหน้านะจ๊ะเพื่อนเลิฟ"

"ได้เดี๋ยวจะเอาไปให้หมดทุกชุดเลย แต่มันอยู่ในตู้นานแล้วนะถ้าแกจะเอาไปใส่แกต้องซักมันอีกรอบก่อนนะ"

"ได้ไม่มีปัญหา"

"เค เคงั้นเดี๋ยวฉันจะเอาไปให้แกที่มหาลัยนะ"

"อื้มมม"

หลังจากวางสายจากยัยปุ้ยฉันก็เดินไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดีต่างจากเมื่อครู่นี้โดยสิ้นเชิง หึกล้ามาดูถูกฉันอย่างงั้นเหรอได้เด็กแสบ คอยดูนะฉันจะทำให้นายตะลึงเลยไม่เชื่อคอยดู

"ฉันจะทำให้ไอ้เด็กแสบนั่นเห็นไงว่าฉันไม่ใช่ยัยป้าเฉิ่มฉันก็มีดีเหมือนกัน"

พอมาถึงมหาลัยฉันก็รีบมาช่วยงานอาจารย์ทันที ระหว่างที่ฉันกำลังก้มๆเงยๆกับกองเอกสารตรงหน้า เสียงของคนที่ฉันไม่อยากเจอก็เอ่ยขึ้น

"ป้าเรียนบริหารเหรอ" ไม่ต้องถามว่าใครเพราะมีอยู่คนเดียวที่เรียกฉันแบบนี้

"อืมม" ฉันตอบเขาสั้นๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อจนกระทั่งได้ยินเสียงของคนที่ฉันไม่คุ้นหน้าคุ้นหู

"สวัสดีครับป้า เอ้ย พี่^^" ฉันเงยหน้าขึ้นมามองปรากฏว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่อยู่ในชุดนักศึกษาเขายืนอยู่ข้างๆนักรบเขายิ้มให้กับฉันอย่างเป็นมิตร ถ้าให้เดาน่าจะเป็นเพื่อนของนักรบ

"สวัสดีจ๊ะ^^" ฉันยิ้มทักทายตามมารยาท

"หึทีกับผู้ชายอื่นนี่ยิ้มซะหวานเลยนะป้าทีกับผมทำหน้าเหมือนโดนยาสั่ง" ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของนักรบเพราะมันเสียสุขภาพจิต

"พี่ชื่ออะไรครับผมชื่อซีนะครับ"

"สวัสดีจ้ะพี่ชื่อไแเดียเรียกพี่ว่าเดียเฉยๆก็ได้ ว่าแต่เรากับ...เพื่อนเราเรียนคณะนี้เหรอ"

"ใช่ครับผมกับไอ้รบเรียนคณะบริหาร ว่าแต่พี่ก็เรียนคณะนี้ใช่มั้ยครับ^^"

"ใช่จ๊ะ ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ^^"

"ถ้าผมมีเรียนแล้วไม่เข้าใจผมสามารถขอปรึกษาขอคำแนะนำจากพี่ได้ใช่มั้ยครับ"

"ได้จ๊ะ^^"

"ขอบคุณนะครับพี่เดีย"

"ยินดีมากๆเลยจ๊ะ^^" จะว่าไปน้องซีก็น่ารักดีนะมารยาทก็ดีพูดก็เพราะไม่เหมือนกับคนบางคน ไม่รู้เป็นเพื่อนกันได้ไงนิสัยท่าทางคำพูดต่างกันสุดขั้ว

"แหมมเจอผู้ชายหน้าตาดีพูดจาดีเข้าหน่อยนี่ยิ้มจนเคลิ้มเลยนะป้า"

"เคลิ้มบ้าเคลิ้มบออะไร"

"ไอ้รบมึงอย่าไปกวนตีนพี่เขาดิวะ มึงนี่นะ ผมขอโทษแทนไอ้รบมันด้วนนะครับสันดาน เอ้อยนิสัยมันก็เป็นแบบนี้แล่ะครับแก้ไม่ได้^^"

"พี่เข้าใจจ๊ะว่ามันเป็นที่สัน...เอ้ยเป็นที่นิสัย^^"

"ยัยป้า!!"

"^----^" ฉันยิ้มกลับไปอย่างเดียวเพราะไม่อยากตอบโต้คนนิสัยไม่ดีอย่างเขา

"เดียอยู่นี่นี่เองฉันตามหาแกซะทั่วมหาลัยเลย อ่ะนี่ชุด" ยัยปุ้ยวิ่งหน้าตั้งตรงมาที่ฉันด้วยอาการเหนื่อยหอบ

"ขอบใจ" ฉันรีบถุงผ้ามาแล้วให้ยัยปุ้ยช่วยงาน

"เอ๊ะ ว่าแต่สองคนนี้เป็นนักศึกษาใหม่ใช่มั้ยไม่คุ้นหน้าเลย"

"ใช่ครับพี่คนสวย^^" ไม่ใช่ซีหรอกนะที่พูดน่ะแต่เป็นเพื่อนของซึที่พูด หึว่าให้ฉันไม่ดูตัวเองหมั่นไส้

"อย่าชมสิพี่ยิ่งบ้ายออยู่ด้วย>เวลาต่อมา....

ตอนนี้นักศึกษาซาพอดีซึ่งเป็นช่วงพักเที่ยงด้วยฉันกับยัยปุ้ยก็เลยขออาจารย์มาหาอะไรกินที่โรงอาหาร

"ยัยเดีย แกกับเด็กที่ชื่อนักรบรู้จักกันเหรอฉันเห็นพูดกันเหมือนรู้จักกันมาก่อน"

"เหอะ ไม่ได้อยากรู้จักหรอกแต่นายนั่นเป็นลูกชายของน้าอนงค์"

"น้าอนงค์ที่ให้แกอยู่คอนโดฟรีไม่ยอมรับเงินอ่ะนะ"

"อืมมนั่นแล่ะ ตอนนี้นักรบมาอยู่ที่คอนโดแล้วน้าอนงค์ก็ขอให้ฉันช่วยดูแลลูกชายของท่านแทนท่านเพราะท่านต้องเดินทางไปๆมาๆต่างประเทศ พูดง่ายๆก็คือเป็นคนรับใช้ส่วนตัวนั่นแล่ะหรือจะเรียกให้ดูดีหน่อยก็เป็นพี่เลี้ยง"

"แล้วแกกับนักรบไม่ถูกกันเหรอดูจากการปะทะฝีปากเมื่อครู่"

"อืมม"

"เรื่องชุดที่แกขอให้ฉันเอามมาให้มันเกี่ยวกับนักรบด้วยหรือเปล่า"

"เกี่ยวสิเกี่ยวเต็มๆเลย"

"ไหนเล่ามาซิ" หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ยัยปุ้ยฟัง

"แปลว่าแกจะใส่ชุดนี้ให้นักรบดู"

"อืมมมจะได้เลิกว่าฉันสักที"

"สรุปคือแกจะใส่ไปยั่วเด็กนั่น"

"บ้า!!! แกพูดอะไรใครจะไปอยากใส่ยั่วกันฉันแค่อยากใส่ให้เด็กมันดูแค่นั้นว่าฉันก็กล้าใส่"

"หึระวังนะใส่ยั่วเด็กเดี๋ยวจะถูกกดเด็กมันลากขึ้นเตียง"

"หึ ก็ลองดูดิฉันจะฟาดด้วยแจกันเอาจนหัวแตกเลือดอาบหน้าเลยไม่เชื่อคอยดู"

"เออฉันจะคอยดูว่าแกจะทันได้ฟาดแจกันไหม ฉันกลัวว่าแกจะได้ไปนอนครางอยู่บนเตียงมากกว่า5555"

"อย่างเด็กนั่นไม่มีวันได้เห็นของดีของฉันหรอกย่ะ ถึงฉันจะสวยไม่มากแต่ฉันก็เลือกนะยะ"

"แกคิดว่าแกไม่สวยจริงดิพูดตามตรงเลยนะเดีย ถ้าแกหัดแต่งตัวแต่งหน้าทำผมให้ดูดี ไม่ใช่แต่งเป็นยัยป้าอย่่างที่เด็กนั่นมันเรียกแกจะเป็นผู้หญฺิงที่สวยและเพอร์เฟคมากๆเลยนะ"

"แกอย่ามาชมฉันยัยปุ้ยฉํนไม่หลงกลแล้วก็อินไปกับคำพูดของแกหรอก"