ผัวคนแรก
1729 คำ
นักรบ....
"แช่งพ่อแม่ฉันเหรอวะ" ผมตะคอกใส่ยัยป้าที่จู่ๆก็มาพูดเหมือนแช่งผม แม่งยิ่งปวดหัวอยู่ต้องมาฟังอะไรก็ไม่รู้
"ฉันเปล่าแแช่งฉันแค่ยกตัวอย่างให้ฟังเพื่อที่นายจะได้เห็นภาพ อย่างตอนนี้พ่อแม่นายก็ไม่ได้อยู่กับนายแล้วนายมาเอาแต่ใจแบบนี้นายคิดว่าใครเค้าจะทนนิสัยนายได้ห๊ะ" หืมมว่าผมนิสัยเสียขนาดนี้ผมว่าผมต้องกำราบยัยป้านี่ซะแล้วทำตัวเหมือนแม่ผมเข้าไปทุกวันทั้งๆที่แม่แท้ๆของผมท่านยังไม่เคยว่าอะไรผมเลยตามใจผมทุกอย่างแล้วยัยป้านี่เป็นใครวะ ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
"ก็เธอไง" ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้ายัยป้าที่ทำหน้างงอยู่
"ห๊ะอะไรนะ!!"
"จะให้ฉันกินอะไรก็ตักมาป้อนถ้าไม่ป้อนฉันไม่กิน" ผมเปลี่ยนเรื่องพูด
"ป้อน?? นายไม่ได้ป่วยจนกินข้าวเองไม่ได้นะทำไมต้องให้ป้อนด้วย"
"จะเอาไหมเงินพิเศษน่ะฉันอุตส่าห์จะกินผักตามที่เธอต้องการแล้วไง ถ้าไม่ป้อนก็ยกไปไกลๆฉันเหม็น" เรื่องไม่ชอบกินผักมันคือเรื่องจริงผมไม่ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว ถึงพ่อจะบังคับแม่จะขอร้องยังไงผมก็ไม่กินในเมื่อมันมีอะไรที่อร่อยกว่าผักให้กินทำไมผมต้องฝืนใจตัวเองกินผักด้วยล่ะ แต่ในเมื่อผมอยากจะเอาชนะยัยป้านี่ผมต้องกิน ผมจะไม่ยอมให้ยัยป้ามาว่าอะไรผมได้อีก
"ว่าไงจะป้อนไม่ป้อน"
"ก็ได้ฉันจะป้อนนายแต่เพื่อเงินหรอกนะ"
"รู้ว่าหน้าเงิน"
"นายนี่" ถึงยัยป้าจะบ่นแต่ก็ยังยอมป้อนข้าวให้ผมอยู่ดี ผมมองดูผัดผักหลากสีสันที่อยู่ในช้อนที่ยัยป้าตักมาจ่อที่ปาก ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะหลับตาแล้วอ้าปาก
"อ้ามมมม" แม่งผมอยากจะขำกับยัยป้าผมไม่ใช่เด็กขวบสองขวบนะที่ต้องทำเสียเวลาเอาข้าวเข้าปาก แต่...พอผัดผักเข้าปากแล้วทำไมมันไม่มีความรู้สึกเหม็นเขียวเลย รสชาติมันอร่อยเค็มๆหวานๆรสชาติดี ไม่เหมือนที่ผมคิดไว้เลย
"เป็นไงอร่อยไหม"
"ก็งั้นๆ" ผมตอบพร้อมกับเคี้ยวผัดผักที่อยู่ในปาก ทำไมยัยป้าทำได้อร่อยขนาดนี้วะ
แล้วผมก็ยอมกินข้าวที่ยัยป้าทำจนหมดหมดทั้งข้าวทั้งไข่เจียวทั้งผัดผัก ถ้าผมให้ยัยป้าทำกับข้าวให้กินทุกมื้อแบบนี้ทุกวันมีหวังผมได้อ้วนแน่แต่ไม่เป็นไรผมมีวิธีเผาผลาญไขมันในร่างกาย
ไอเดีย...
นักรบกินอาหารที่ฉันทำจนหมดทุกอย่างฉันไม่คิดว่าเขาจะยอมกินผักตามที่ฉันขอร้อง แต่ฉันก็ไม่ได้โทรไปรายงานน้าอนงค์หรอกนะฉันไม่ได้อยากได้เงินขนาดนั้นหรอกเพราะแค่เงินเดือนที่น้าอนงค์ให้มามันก็เยอะมากแล้ว หลังจากกินข้าวอิ่มฉันก็เอาถ้วยจานไปล้างแล้วกลับมาที่ห้องพร้อมยาแก้ไข้ ฉันเห็นเขานั่งเล่นเกมเอะอะเสียงดังโวยวายตามสไตล์ ไหนบ่นว่าปวดหัวไงทำไมตอนนี้นั่งเล่นเกมได้แล้วล่ะไม่ได้ฉันต้องจัดการ ฉันเลยเดินไปดึงมือถือเขาออกมา
"เห้ยทำอะไรไม่เห็นเหรอคนกำลังเล่นเกมอยู่"
"เห็นแต่ตอนนี้นายไม่สบายนายควรพักผ่อน อ่ะนี่ยากินซะแล้วก็นอน" ฉันยื่นยากับน้ำให้เขา เขารับไปแบบไม่พอใจแต่ก็ยอมกินยาที่ฉันเอามาให้
"ฉันจะยึดมือถือนายไว้ก่อน"
"มันจะมากไปแล้วนะเว้ยยัยป้า มีสิทธิ์อะไรวะ"
"ไม่มี" ฉันตอบเขาแบบลอยหน้าลอยตา เขาควรจะเจอคนที่ไม่ตามใจเขาบ้าง
"แล้วอยากมีไหมล่ะ" จู่ๆเขาก็เปลี่ยนจากอารมณ์โมโหเป็นยิ้มจนฉันตามไม่ทันอารมณ์เขาแล้ว
"มีอะไร"
"ก็สิทธิ์ไงอยากมีมั้ยอ่ะ" เขาพูดพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันที่ยืนอยู่ข้างเตียงฉันรีบขยับตัวหนีออกทันทีก่อนจะโยนมือถือคืนให้เขา
"มะ ไม่อยากมี อ่ะเอามือถือนายคืนไป" ฉันพูดจบก็รีบเดินออกมาจากห้องนอนของเขาทันที
ทำไมฉันต้องรู้สึกใจแต้นแรงทุกครั้งที่สบตากับเขาด้วยก็ไม่รู้ ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วไล่ปิดไฟเพื่อเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปซื้อของใช้หลายอย่างที่ใกล้จะหมด ตอนแรกฉันกะจะซื้อตอนไปซื้อของสดเมื่อตอนเย็นแล้วแต่แบกกลับไม่ไหว
เช้าวันต่อมา...
วันนี้ฉันรีบตื่นแต่เช้าเพราะต้องออกไปซื้อของใช้เข้าห้องและเดี๋ยวตอนเย็นยัยปุ้ยก็นัดฉันออกไปกินข้าวอีกตอนแรกฉันว่าจะไม่ไปเพราะเกรงใจพี่ช้างแฟนมันแต่มันก็คะยั้นคะยอให้ฉันไปด้วยให้ได้ฉันก็เลยต้องไป แต่ก่อนออกไปซื้อของฉันก็ทำอาหารเช้าเตรียมไว้ให้นักรบ
"อะ แฮ่มมม" เสียงไอดังขึ้นจากทางด้านหลังแต่ฉันไม่ได้หันไปมองเพราะรีบทำกับข้าว
"ทำไรป้า" เขากลับมาเรียกฉันว่าป้าเหมือนเดิมสงสัยจะหายแล้ว
"ทำกับข้าวไงจะให้ซักผ้าหรือไง"
"กวนเนอะ"
"ก็เหมือนนายนั่นแล่ะ" ฉันเลิกสนใจเขาแล้วลงมือทำกับข้าวต่อพาทำเสร็จก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วฉันก็กลับเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปซุปเปอร์มาร์เก็ต
"จะไปไหนป้า" ฉันที่กำลังเดินไปหยิบถุงผ้าเพื่อเอาไปใส่ของแล้วกำลังจะเดินไปหน้าประตู แต่เขาก็เอ่ยทักกขึ้นมาก่อน
"ไปซื้อของ"
"ทีไ่หนอ่ะ"
"ซุปเปอร์มาร์เก็ต"
"ให้ไปส่งมั้ยอ่ะ" ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าที่ได้ยินแบบนี้ นี่เขามีน้ำใจจะไปส่งฉันซื้อของเหรอ
"นายน่าจะยังไม่หายป่วยกินข้าวแล้วก็ไปนอนต่อเถอะ"
"ไม่อ่ะไม่อยากนอนละ ผมไปส่งป้าซื้อของดีกว่า"
"ไม่ต้อง ฉันไปเองได้นายนอนพักอยู่ในห้องนี่แล่ะ"
แต่คนเอาแต่ใจอย่างเขาฉันจะไปขัดใจอะไรได้สุดท้ายฉันก็ต้องขึ้นรถมากับเขา อยากจะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นั่งรถเขารถของเขามันนั่งสบายจริงๆนะเบาะนิ่มมากราคาคงจะแพงน่าดู ก็อย่างว่าอะเนอะลูกชายคนเดียวของท่านทูตจะมาใช้รถราคาถูกๆคงไม่ได้
ซุปเปอร์มาเก็ต....
ขณะที่ฉันกำลังเข็นรถเข็นเพื่อเลือกซื้อของนักรบก็คอยเดินตาม
"ป้า" เขาตะโกนเรียกฉันเสียงดังจนคนหันมามอง
"ฉันอายุแก่กว่านายแค่สี่ห้าปีเองนะขอร้องอย่ามาเรียกป้าฉันไม่ชอบ"
"เรียกมาตั้งนานเพิ่งมาไม่ชอบ อายเหรอ"
"ใช่ไงนี่มันในห้างจะเรียกก็เรียกชื่อไม่ใช่เรียกป้า"
"เอาน่าเรียกแบบนี้แล่ะน่ารักดี" เขาทำไมชอบยั่วโมโหฉันนักนะ
"น่ารักบ้าน่ารักบออะไรใครมาได้ยินจะหาว่าฉันแก่"
"แต่ป้าก็แก่กว่าผมจริงอ่ะ ไม่ต้องอายหรอกผมยังไม่อายเลยที่มาเดินซื้อของกับป้า"
"แล้วใครใช้ให้มาไม่ทราบ"
"ไม่มี อยากมาเอง เออนี่...ป้าถามจริงเหอะอายุยี่สิบกว่าแล้วยังไม่มีผัวจริงเหรอ เอ....หรือไม่มีใครเอา เนี่ยผมสงสัยจริงๆนะ"
"กรี๊ดดดด ไอ้เด็กปากเสียนิสัยไม่ดี" ฉันยอมรับว่าปรี๊ดแตกมากกับคำพูดของนักรบ เขาพูดแบบไม่สนใจว่าตอนนี้อยู่กันที่ไหน
"อ้าว ผมถามก็มาหาว่าผมปากเสีย รับความจริงไม่ได้เหรอป้า"
"ฉันจะมีผัวหรือไม่มีผัวมันก็เรื่องของฉันไหม"
"ผมแค่สงสารกลัวของๆ ป้าจะไม่ได้ใช้งาน เอางี้มั้ยผมจะยอมลดตัวมาเป็นผัวคนแรกให้ป้าเองดีมั้ย ป้าจะได้เปิดประสบการณ์ที่จะจำไม่รู้ลืมเลย^_^"
"กรี๊ดดดดด" ฉันกรี๊ดออกมาไม่องไม่อายอะไรใครแล้วตอนนี้
นักรบ....
"ป้าอย่ากรี๊ดดังดิเห็นไหมคนหันมามองเต็มเลยผมอายนะป้า เอ๊ะหรือป้าเข้าสู่ช่วงวัยทองแล้ว55555" ผมหัวเราะชอบใจที่แหย่ยัยป้าจนปรี๊ดแตกกลางห้าง
"ต่อไปฉันจะไม่ไปไหนกับนายแล้ว"
"ทำไมอ่ะไม่ชอบนั่งรถสบายๆเหรอ"
"ถ้าต้องมากับนายฉันยอมเดินดีกว่า"
"แต่ผมอยากมากับป้าอ่ะมันได้ฟิลมาซื้อของกับ...แม่^^"
"ถ้าฉันมีลูกแบบนายฉันจะเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เด็กละ"
"โหดว่ะ5555" หลังจากนั้นผมก็เลิกแหย่ยัยป้าเดินลากล้อเข็นตามหลัง ยัยป้าก็หยิบเอาหยิบเอาอย่างชำนาญจนกระทั่งเดินมาถึงตรงที่ขายถุงยางอนามัยนำเข้าจากต่างประเทศ ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นให้ยัยป้า
"อะไร"
"ถุงยาง"
"รู้ว่าถุงยางแล้วนายจะเอายื่นใส่หน้าฉันทำไม"
"ก็อยากให้ป้าเลือกว่าชอบกลิ่นไหน"
"แล้วทำไมฉันต้องเลือก"
"ก็เลือกไว้เผื่อป้าจะได้ใช้ไงเกิดวันดีคืนดีเจอคนถูกใจจะได้เอาไว้ป้องกัน^^"
"นักรบมันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะบอกให้ว่าฉันไม่ได้ใจง่ายที่เจอคนถูกใจแล้วพากันขึ้นเตียง แล้วอีกอย่างนะฉันยังไม่เคยมีอะไรกับใครไม่จำเป็นต้องซื้อ"
"อ่าาาา แปลว่ายังซิง"
"ใช่ อุ๊ป!!" ยัยป้าโพล่งความจริงออกมาก่อนจะรีบปิดปากตัวเอง
- ผู้เขียน
