ครืด ครืด~
เสียงสั่นจากสายเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูซึ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงสีดำสนิทของมาเฟียหนุ่มดังขึ้น
“ว่าไง?” น้ำเสียงราบเรียบของมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามต่อเจ้าของสาย ในขณะทิ้งตัวยืนพิงกำแพงตึกเรียนคณะหนึ่งในมหาวิทยาลัย
‘มึงอยู่ไหนเนี่ยไอ้เอเดน’ คู่สนทนาฝั่งตรงข้ามอย่างเจคอบเอ่ยถาม เขาเป็นหนึ่งในสี่มาเฟียที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ‘กูเข้าไปหามึงที่บริษัทก็ไม่เจอ และแวะไปหาที่เพนต์เฮาส์มึง ก็ยังไม่อยู่อีก’
“กูอยู่ข้างนอก”
“ข้างนอกของมึงนี่นอกไหน หรือว่านอกโลก?”
เอเดนนวดขมับเล็กน้อยพลางเดินไปที่จุดจอดรถของตัวเอง
“กูอยู่มหา’ลัย”
‘มึงไปเรียนอีกรอบหรือไงวะ’ ปลายสายแอบแปลกใจ เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่ากลุ่มเพื่อนเขาทุกคนเรียนจบจนอยู่วัยทำงานกันหมดแล้ว
‘หรือว่า... ไปตามดูสาว?’
“...”
‘เงียบแปลว่าจริง’ เจคอบแอบแค่นหัวเราะอย่างไม่อยากเชื่อ คนอย่างเอเดนไม่เคยไปตามสาวคนไหนต้อย ๆ มีแต่สาว ๆ จะตามตอแย
