[พี่ชาร์มคิดจะยั่วผมไปถึงไหนกันนะ]
“พี่จงใจยั่วผมใช่ไหม”
ไม่เพียงแค่พูดแต่เรนยังเขยิบตัวเข้าไปใกล้ จนชาร์มต้องขยับหนีแต่คงไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้แขนแกร่งโอบรอบเอวเธอแน่นเพื่อไม่ให้เธอหนี
“จะทำอะไรเนี่ย นายปล่อยฉันเลยนะ”
“ผมปล่อยก็ได้ครับแต่พี่ต้องตอบคำถามผมก่อน”
“คำถามอะไรคะ”
“ทำไมพี่ถึงต้องหลบหน้ารสสวาทคืนนั้นมันไม่ถึงใจพี่เหรอ”
“ไอ้เด็กบ้านี่ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ลืมเรื่องนั้นไง"
"เฮ้อ~ ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลย พี่จะลืมก็ลืมไปแต่นึกถึงมันทุกคืนและช่วยตัวเองทุกวันเพียงแค่เพราะคิดถึงกลิ่นกายพี่...ผมไม่มีทางลืมมัน" เรนโน้มตัวลงไปกระซิบข้างๆ หูเบาๆ จนคนที่กำลังถูกแกล้งกระทำตกใจจนต้องหันกลับไปมองเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายหันหน้ามาทำให้ปลายจมูกของเธอและเขาชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ลมหายใจที่อยู่ใกล้กันทำให้ทั้งคู่รับรู้ เรนลดสายตาลงต่ำลงมองไปที่ริมฝีปากชมพูอวบอิ่มสวยมันทำให้เขาอดใจไม่ไหม ใ
