“อะไรนะเพคะ พี่ใหญ่งั้นหรือ”
“ใช่ หรือเจ้าไม่เคยสังเกตท่าทีและสายตาของอี้หลงเลยเวลาที่อยู่กับอาหลาน”
“เรื่องนั้น…”
เมื่อฟางหลีม่านนึกย้อนกลับไป นับตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องเสด็จกลับเมืองหลวง คนที่คุ้มกันองค์หญิงอยู่หน้าขบวนมิใช่ต้าเป่าแต่เป็นพี่ชายของนาง อีกทั้งคนที่พานางมาที่จวนอ๋องด้วยท่าทีที่ตกใจก่าใครก็ยังเป็นฟางอี้หลง
“มิน่าเล่า แต่ทำไม!”
“เพราะเจ้าอย่างไรเล่า อี้หลงเกรงว่าเจ้าจะเข้าใจผิดเรื่องของข้ากับอาหลาน แต่กลับลืมคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่ชอบนางเข้าไปแล้ว เขากลัวว่าเจ้ามีอคติกับอาหลานจึงไม่กล้าพูดเรื่องเช่นนี้ออกไป ดังนั้นจึงเก็บความรู้สึกเอาไว้จนถึงตอนนี้”
“แล้วองค์หญิงคิดอย่างไรเพคะ”
“เจ้าไม่เคยถามนางเรื่องนี้สินะ แต่นางก็ยอมให้เจ้ารักษาและตั้งตารอพี่ใหญ่ของเจ้าพาออกไปเที่ยวในเมืองโดยไม่บ่นเรื่องอยากตายแล้วนี่ หรือว่าเจ้าอยู่กับนางมาสองสามวันนี้ไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย เจ้า
