"เธอจะเกลียดฉัน หรือว่าความจริงเธอเกลียดฉันไปแล้ว?" แสนเลิกคิ้วถาม รมตีจ้องมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เธอไม่อยากอธิบายอะไรแล้ว เพราะคิดว่าถึงอย่างไรความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็เป็นไปไม่ได้
"ตอบฉันมาสิ!" ชายหนุ่มตะคอกถามเสียงดุ รมตีน้ำตาคลอเบ้า เมื่อตระหนักดีว่าพรุ่งนี้จะต้องกลับกรุงเทพฯแล้ว คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะจบลงเร็วขนาดนี้
"ฉันไม่ได้เกลียดพ่อเลี้ยงหรอกค่ะ เพียงแค่ว่าเราสองคนไม่ได้มีความหมายอะไรต่อกัน ดังนั้นก็อย่าเกลียดกันเลยนะคะ เชิญคุณกลับไปได้แล้วค่ะ" เธอออกปากไล่ และยังหมุนตัวหันหลังให้เขาอีกด้วย แสนรู้สึกจุกแน่นในอกเมื่อได้ฟังหญิงสาวพูดเช่นนั้น
"ก็ได้...ถ้าเธออยากไปจากฉันมากนักก็เชิญ แต่ฉันจะบอกอะไรไว้ให้นะ อย่าคิดที่จะกลับไปเหยียบไร่แสนอีก แมวตัวนั้นก็เป็นของฉันไม่ใช่ของเธอ แล้วก็เอานี่คืนไปด้วย"
ชายหนุ่มพูดด้วยอารมณ์เจ็บปวด เขาคืนโทรศัพท์ให้กับรมตี โดยการวางมันล
