เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น รมตีจึงยังไม่ได้พูดหรือถามอะไรออกไป จากนั้นสุคนธวาก็เปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับของเยี่ยมไข้เช่นปกติ
รมตีถอนหายใจเสียงเบาและก้มหน้าลงเล็กน้อย เพราะเธอไม่มีอารมณ์จะทักทายหรือพูดคุยกับอีกฝ่าย
สุคนธวาเดินมาทิ้งตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ หล่อนวางมือลงแตะสัมผัสท่อนแขนกำยำของพ่อเลี้ยงแสน ทำราวกับว่ารมตีไม่มีตัวตน
"แสนคะ ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหมคะ วาเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ" สุคนธวาพูดคุยยิ้มแย้ม เพราะเห็นสีหน้าของแสนดีขึ้นมากกว่าเมื่อวานแล้ว
รมตีรู้สึกว่าบรรยากาศภายในห้องนี้อึดอัดมากยิ่งขึ้น เธอไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ความเศร้าเสียใจได้เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน มันทำให้เธอนึกถึงภาพถ่ายของพวกเขา
"เชิญคุณสองคนคุยกันตามสบายเลยนะคะ ฉันขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ก่อน" เป็นจังหวะที่เสียงโทรศัพท์ของรมตีดังขึ้นพอดี เธอเห็นว่ารังสิมันต์โทรมาจึงลุกเดินออกไปรับสายพี่ชายบริเวณห
