รมตีกลับมาถึงโรงแรมในช่วงเกือบเที่ยง แต่เธอได้รับข้อความจากบิดา ให้เข้าไปหาท่านในห้องพักเพราะมีธุระสำคัญจะคุยด้วย
"คุณพ่อคะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ หนูเป็นห่วงคุณพ่อแทบแย่ คุณพ่อไม่ต้องคิดมากเรื่องในอดีตหรอกนะคะ" รมตีปลอบใจบิดา ทว่าคุณรามกลับส่ายหน้าเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นแล้ว
"เรื่องเก่าๆ พวกนั้นลืมมันไปซะเถอะ"
"คุณพ่อนั่นแหละค่ะ อย่าเก็บมาคิดนะคะ" รมตียิ้มให้บิดา
"ข้อตกลง ว่าแต่ลูกรู้หรือเปล่า ว่าวันนี้พ่อไปเจอกับคุณแสงศรามา" หญิงสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่บิดาจำเป็นต้องไปพบกับมารดาของพ่อเลี้ยงแสน
"คุณพ่อไปทำไมคะ?"
"สร้อย...พอรู้นะว่าตั้งแต่ลูกเติบโตมายี่สิบกว่าปี ลูกอาจจะรู้สึกว่าลูกขาดแม่ไป เพราะบางครั้งลูกก็ทำตัวห่างเหินจากครอบครัว คงเพราะว่าพ่อเป็นแค่พ่อที่ไม่มีทางเป็นแม่ได้ แต่พ่อก็พยายามเลี้ยงสร้อยให้ดีที่สุด"
"หนูจำได้ค่ะคุณพ่อ
