ไร่บัวริม
ทับทิมกำลังเดินวนไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ หล่อนต้องการเงินอีกก้อนหนึ่งเพื่อเอาไปใช้หนี้ที่ยืมมาใช้จ่ายส่วนตัว เพราะเงินที่เคยขอพ่อเลี้ยงผันไปจนป่านนี้หลายวันแล้วก็ยังไม่ได้เงินแม้สักแดงเดียว
"พ่อเลี้ยง กว่าจะกลับบ้านได้นะ ทับทิมรอพ่อเลี้ยงตั้งนานแล้วนะคะ ทับทิมมีเรื่องจะคุยด้วย" หล่อนพูดเสียงโวยวายทันทีที่เห็นว่าพ่อเลี้ยงผันกลับมาถึงบ้าน
เขาชักสีหน้าหงุดหงิดและเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย พอกลับบ้านมาก็ได้ยินเสียงโวยวายของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย คิดไม่ถึงว่าทับทิมจะเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้
"นี่มันก็เพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง ฉันไม่ได้กลับบ้านช้าซะหน่อย" พ่อเลี้ยงผันชักสีหน้าหงุดหงิด
"ไม่รู้ล่ะค่ะ ทับทิมรอเงินจากพ่อเลี้ยงอยู่นะ ไหนบอกว่าอีกสองสามวันก็จะได้เงินแล้วไง นี่มันเลยมาหลายวันแล้วนะ ไหนล่ะเงินของทับทิม?"
หล่อนทวงถาม พ่อเลี้ยงผันจึงถอนหา
