หลายวันต่อมา
เธอนั่งถอนหายใจอยู่เบาะหลังของรถออกมาเบาๆ พลางเบือนสายตามองออกนอกกระจกรถหรู ที่ภาคินใช้มาส่งเธอที่มหาลัยในทุกๆวัน แม้ไม่ใช่วันแรกที่เขามาส่ง แต่มันก็ไม่ทำให้เธอ ชินกับสิ่งที่อลันทำให้
ภาคินลอบมองเซญ่าผ่านกระจกหลัง พลางกระตุกยิ้มมุมปากออกมา เขารู้ดีว่าเซญ่าไม่เต็มใจรับกับสิ่งที่อลันทำให้ อาการเธอออกขนาดนี้ แต่แปลกแทนที่เธอจะชอบกลับไม่ชอบเสียอย่างนั้น หากเป็นผู้หญิงคนอื่น คงดีใจไม่น้อย
"ขอบคุณนะคะ" เธอกล่าวคำพวกนี้กับภาคินทุกครั้ง ที่เขามาส่ง มือเรียวเอื้อมเปิดประตูรถ ก้าวขาลงจากรถ เดินขึ้นบันไดของตึกคณะไปยังห้องเรียน
ภาคินยกโทรศัพท์ถ่ายรูปเซญ่า แล้วจัดการส่งให้เจ้านาย เขาลอบยิ้มมุมปาก ทันทีที่เขาส่งไป ตรงข้อความมันขึ้นว่าอ่านแล้วอย่างรวดเร็ว ราวกับเจ้านายเขา เข้าหน้าไลน์รออยู่แล้ว
"เซญ่า"
"หือ?" เธอหมุนตัวกลับมองเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ แปลกใจไม่น้อยที่เห็นตุลย์มาที่คณ
