"อึก! อ้วกกก~" อลันวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน เมื่อมีบางอย่างดันขึ้นมากองตรงคอหอย เขาปล่อยสิ่งนั้นออกมาพร้อมกับเสียงโอกอาก
คนตัวเล็กเดินถืออาหารเช้าเข้ามาประจวบเหมาะกับเสียงโอกอากของอลัน เธอวางอาหารเช้าลง เดินเข้ามาดูอลันด้วยความเป็นห่วง เธอคอยลูบแผ่นหลังให้เขาทุกครั้ง ที่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้
"อ้วกกก~ แหวะ~"
เห็นเขาเป็นแบบนี้ อดสงสารไม่ได้เขาวิ่งเข้าห้องน้ำแบบนี้เกือบทั้งวัน บางครั้งหมดแรง นอนซมไปไหนไม่ได้ เธอเข้าใจและคอยดูแลเขาไม่ห่าง
"ไหวไหมคะ"
"ไหว" เสียงแหบพร่าตอบกลับมา ขนาดเสียงพูดยังดูไม่มีแรงเลย แล้วพูดมาได้ว่าไหว
"กินข้าวแล้วนอนพักสักหน่อยไหมคะ"
"ไหนบอกวันนี้อยากเล่นเจ็ทสกี?"
"ไว้คราวหน้าก็ได้ค่ะ พี่หมอเหมือนจะไม่ไหว"
"พี่ไหว พี่ไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น"
"แหม พ่อคนเก่ง" เธออมยิ้มกริ่ม จะบอกว่าไม่ไหวก็กลัวเสียฟอร์ม ก่อนมาที่นี่ ใครกันที่นอนซมบนเตียงทั้งวัน งานการไม่ยอมไปทำ
