เว่ยเหยาใช้เวลาอยู่ในอารามครึ่งวัน นางต้องการสงบใจให้มากที่สุด ตอนนี้ต้องใช้สติในการดำเนินชีวิต จะเร่งร้อนจัดการอันใดไม่ได้ หากพลาดแม้แต่นิดเดียวนั้นหมายถึงชีวิตของนางจบสิ้นเช่นเดียวกัน สิ่งที่พระอาจารย์ผู้เฒ่าเตือนนั้นก็หนีไม่พ้นตำแหน่งพระชาย***าบอนี่ที่นางไม่ได้อยากได้เลยสักนิด
เห้อ...!
เมื่อเห็นสมควรแก่เวลาแล้ว นางจึงกลับออกมาด้านนอก มองไปรอบ ๆ ที่เห็นภาพได้พร่าแต่ก็ชัดกว่าเมื่อวานนัก ภาพในความทรงจำของนาง คือลานกว้างตรงนี้มองเห็นทิวทัศน์ได้รอบเมืองหลวงนับว่าเคยเป็นที่ที่ทำให้นางสงบใจนัก แต่ยามนี้นางกลับมองได้ไม่แจ่มแจ้งเท่าเดิม ได้แต่ถอนใจคิดว่าเป็นชะตาของนางก็แล้วกัน
เว่ยเหยาเดินมายังลานสวนไผ่ด้านหลังมีม้านั่งหินสีเทาเข้มใต้ต้นหลิว มองกิ่งหลิวระย้าโบกไหวไปมาตามสายลมอ่อนพัดมาเป็นระยะทำให้รู้สึกสบายใจ หากแต่เป็นเมื่อก่อนนางคงชอบยิ่งนักความสงบเช่นนี้ แต่กลับจวนไปคราวนี้ จวิ้นอ๋องรบก
