“พูดอันใดเช่นนั้นเจ้าคะนายหญิง” เป่ยเป่ยไม่ชอบที่นายหญิงเปรยออกมาเช่นนี้เลย มันทำให้ดูหดหู่ท้อใจชอบกล มันดูสิ้นหวังไร้กำลังใจในการใช้ชีวิตต่อ
“ข้าไม่พูดแล้ว ว่าแต่ในจวนเถอะเรียบร้อยดีหรือไม่ หลินเหยาไปที่ใดไม่มาวอแวกับข้าเลยวันนี้” นางถามหาน้องสาวสารเลวผู้นั้น ที่คิดแย่งสามีพี่สาว
“เห็นบอกพ่อบ้านว่าไท่จื่อเฟยเรียกให้ไปพบเจ้าค่ะ”
ฟังคำตอบแล้วก็รู้ว่าต้องเตรียมรับมือกับการวางแผนของแม่ผัวกับน้องสาวอีกแล้วสินะ คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกก็ไม่รู้ นางเหนื่อยจริง ๆ จนบางครั้งอยากปล่อยไปให้หมด
จวิ้นอ๋องกลับมาที่จวนรีบเข้าไปหานางทันที ยิ่งเห็นนางอยู่เรือนตัวเองยิ่งชอบใจนัก เขาไล่คนทั้งหมดให้ออกไป จะคุยกับภรรยาสองต่อสอง
“จวิ้นอ๋อง” นางเรียกเขา...แต่ก็ต้องเอามือปิดปาก เพราะโทษที่เขาคาดไว้นั้นนางจำได้ดีว่าเป็นเช่นไร
“ห่างข้าเพียงไม่กี่ชั่วยามลืมสิ้นแล้วใช่หรือไม่ ข้าจะทบทวนให้เจ้าเอง”
“ปะ...เปล่า
