‘สามวันสำเร็จราชการ เจ็ดวันแต่งตั้งตัวเองขึ้นยึดบัลลังก์สินะ’
อ๋องเก้าลู่จื่อนั่งกินสาลี่มองความเป็นไปอยู่บนหลังคาตำหนักกลาง เพราะไท่จื่อยึดที่นี่เป็นที่ทำการไม่พอยังวางแผนกันโจ่งครึ่ม ไม่เกรงกลัวอาญาแผ่นดินเลยสักนิดเดียว
นี่หรือไท่จื่อที่เสด็จพ่อไว้ใจให้ครองบัลลังก์มังกร
นี่หรือลูกรักที่เสด็จพ่อเลี้ยงดูมาอย่างดี
หากพูดให้ถูก ควรจะเป็นเขาต่างหากที่คิดทำเรื่องเช่นนี้อยู่ หาใช่เจี่ยหมิงไม่!
เมื่อเฝ้าดูจนเบื่อหน่ายแล้ว เขาก็เข้าไปที่ตำหนักคุณหนิง เพื่อเข้าไปดูอาการเสด็จพ่อเสียหน่อย
ลู่จื่อเร้นกายเข้าไปทางด้านหลัง เขาจำได้ว่ามีประตูเชื่อมไปด้านนอกหากเกิดการก่อกบฏ เห็นทีว่าเขาซุกซนเมื่อตอนเป็นเด็กจะมีประโยชน์ก็คราวนี้ อีกเพียงสามราตรี ก็จะถึงวันที่เจียหมิงมันขึ้นสู่บัลลังก์แล้ว โดยการยึดอำนาจของพ่อตัวเอง น่าขำสิ้นดี!
เขาสำรวจทางหนีทีไล่แล้ว พบว่าเขาต้องเตรียมตัวอีกหลายอย่าง เพื่อจ
