“ตราบใดที่เว่ยเหยายังเป็นชายาลูก ลูกไม่คิดแต่งเมียเพิ่ม ลูกเป็นคนรักเดียวใจเดียว ภรรยาก็อยากมีคนเดียว” เสียงหนักแน่นยืนกรานของจวิ้นอ๋องทำเอาซูหนิงปวดศีรษะ
“เจ้า!”
ไม่คิดว่ามีลูกชายจะหัวแข็งเช่นนี้ ไม่ได้ดั่งใจนางเอาเสียเลย ตอนแต่งเว่ยเหยาก็เป็นเสด็จพี่ของนางตัดสินใจ หากนางล่ะก็ ไม่มีวันเอาลูกศัตรูแต่ครั้งอดีตยกขึ้นมาเป็นสะใภ้แน่
“เหตุใดเสด็จแม่รังเกียจนางนัก นางทำอันใดให้ ทั้งนางก็ใบหน้างดงามไร้ที่ติด ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย ผิดกับสตรีผู้นั้น” จวิ้นอ๋องรังเกียจหลินเหยา ใช้มารยาดัดจริตยั่วยวนบุตรราวกับสตรีในหอนางโลม
“บัลลังก์หงส์ต้องมาจากสกุลซูเท่านั้น” ไท่จื่อเฟยโกรธลูกชายนัก นางกำลังยกตระกูลตัวเองให้มีอำนาจเหนือผู้ใด และจะสืบทอดยืนนานเป็นพัน ๆ ปี ไม่ใช่สกุลหวัง
เดิมฮองเฮามาจากสกุลหวังส่วนใหญ่ หากไม่เพราะฮองเฮาอายุสั้นสิ้นพระชนม์ไปก่อน ป่านนี้ไม่แน่ว่าจะจับคู่ให้กับเสด็จพี่ของนางอ
