ก่อนมาเขาไม่วายกำชับว่า ทำให้นางหลงรสสวาทให้ได้ แล้วจะได้หนีออกไปได้โดยง่าย ส่วนเขาก็เริ่มจะอยากแสดงบทสามีภรรยาอย่างลึกซึ้งเสียแล้ว
“มาเถอะภรรยา เรามาสวมบทบาทสามีภรรยาจริง ๆ กันเสียที คืนนี้หากข้าหนักมือไปเจ้าบอกข้าได้” เขาก้มกระซิบข้างใบหู ทำให้นางผินหน้าหลบอย่างเอียงอายนัก
“ทะ...ท่าน...ดับไฟก่อนดีหรือไม่” สว่างโล่งโจ่งขนาดนี้ เขาไม่อายแต่นางอายนี่นา
“ไม่เช่นนั้นจะเอาหลักฐานอันใดไปยืนยัน นอกจากให้คนเหล่านั้นมานั่งชมพวกเรารักกัน มิสู้ให้พวกเขาเห็นเพียงเงาหรอกหรือภรรยาข้า” นี่เป็นเรื่องที่เขาอยากทำ เพราะจะได้เห็นความงดงามของนางทั้งตัวนั่นเอง
ขณะที่เว่ยเหยากำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี ร่างของนางก็ลอยขึ้นจากที่เขาอุ้มนางไปนอนบนเตียง
“ดะ...เดี๋ยวท่าน..ขะ...ข้ายังไม่พร้อม”
“ไม่เป็นอันใด ข้าจะทำให้เจ้าพรั่งพร้อมเอง”
ใบหน้าคมคายโน้มลงประกบปิดกลีบปากสีท้อสุกดูดกลืนความหอมหวานอย่างลุ่
