“ให้ข้าสงสารเจ้า ทำทานกับสุนัขขี้เรื้อนดีกว่า ข้าย่อมไม่ทรยศสหายเหมือนเจ้า” เขาจำจนวันตายที่มันทิ้งเขาแล้วให้นางโจรจับไปบูชายัญไม่พอ ยังพรากพรหมจรรย์ของเขาไปเสียอีก
“เจ้าก็เจ้าคิดเจ้าแค้นจัง ก็ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่า ข้าไม่ได้ตั้งใจ มันเหตุสุดวิสัย” เขาไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนี้ อุตส่าห์ส่งให้ขึ้นสวรรค์กับนางโจรสาวแล้วทำไมต้องโทษเขาด้วยเล่า
“ข้าเป็นคนเจ็บแล้วจำ”
“หากเจ้ายอมช่วยข้า ให้ทำอะไรข้าก็ยอมให้ข้าไปหานางหน่อยนะ นะ...ฮือ...ข้าคิดถึงนางใจจะขาดแล้ว”
เว่ยเหยาละอายใจจริง ๆ บุรุษผู้นี้หรือที่จะคิดมาเป็นสามีนาง ช่างไม่รู้ความนัก
“เจ้าไม่ต้องรบกวนท่านกั๋วกงให้รำคาญใจ กลับไปเสียข้าไม่อยากพบหน้าเจ้า หากอยากพบข้า หนทางเดียวคือหย่ากับข้า แล้วข้าจะพบหน้าท่าน” นางพูดแล้วก็สะบัดหน้ากลับเข้าไปในเรือนพักรับรองชั่วคราวของท่านกั๋วกง ยามนี้นางมาอยู่เมืองหลวงไร้เรือนพัก เช่นนั้นคงต้องคิดขยับขยายทั้ง
