ทุกวันถัดมาเขาก็มาส่งของด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จวนกั๋วกงดูวุ่นวายเล็กน้อย ทั้งมีเหล่าบ่าวรับใช้วิ่งวุ่นวายเต็มไปหมด
“นี่พวกเจ้า...เกิดอะไรขึ้น” เขารั้งบ่าวรับใช้มาได้หนึ่งคนจึงถามให้กระจ่างทั้งที่ใจเป็นห่วงนางที่สุด
“แม่นางเว่ยเหยาไม่สบายเป็นลมไปแล้วขอรับ”
“เจ้า...เจ้าว่าอะไรนะ” เขาถามไปเท่านั้นแต่ยังไม่ทันได้รอให้บ่าวผู้นั้นตอบคำถามก็วิ่งตรงไปหานางทันที
ภาพที่เขาเห็นเป่ยเป่ยกำลังเอายาดมให้นางดมอยู่ในห้องก็รู้สึกเป็นห่วงยิ่งนัก
“เว่ยเหยา...เจ้าเป็นอันใดไป...ไหนให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่” เขาเข้าไปรั้งนางขึ้นแต่ทว่าคนที่มึนหัวจนบ้านหมุนแล้วโดนยกตัวขึ้นก็ยิ่งหมุนหนักกว่าเดิม ราวกับตัวเองอยู่ในเรือที่โคลงเคลง
“เจ้า...ออกไป...ปล่อยข้า...”
“ไม่...”
อีกคนดื้อ อีกคนเวียนหัวคลื่นไส้ จนน้ำเปรี้ยวในท้องตีขึ้นจนถึงคอ นางใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกแล้วลุกออกไปอ้วกที่หน้าต่าง
นางคลื่นไส
