"เจ้าย่อมแยกแยะออกว่าข้ากับแม่นั้นคนละคนกัน ย่อมคิดไม่เหมือนกัน" หงจื่อรู้ว่านางเพียงแต่อ้างหาเหตุผลเพื่อหนีเขา แต่ไม่มีวันที่คนอย่างเขาจะปล่อยนางไปเด็ดขาด อีกอย่างไฉ่เฉินก็รอเสียบอยู่ หากสตรีแสนดีผู้นี้หลุดมือเขาไป มิเท่าเขาโง่ยิ่งว่าลาอย่างนั้นหรือ
"แต่ท่าน...!"
"หากเจ้าหาข้ออ้างที่ดีกว่าข้อนี้ไม่ได้อย่างหวังว่าข้าจะปล่อยมือจากเจ้า คำมั่นที่เจ้าให้ข้าไว้ตอนนั้นข้าจำได้ดี ข้ารอเจ้าเสมอ เป็นเจ้าต่างหากที่ผิดสัญญากับข้าไปไม่ลา ให้ข้าตามหาเจ้ากว่าจะเจอ แม้ว่าเจอแล้วอาจจะโง่ที่ดูไม่ออกว่าเป็นเจ้า แต่ข้าดูไม่ผิดแน่ว่าเจ้าก็รักข้าเช่นเดียวกัน" ประโยคท้ายเขาตั้งใจเปิดเผยนาง อย่างไรคนรักกันก็ย่อมต้องแสดงอาการ
ใบหน้างดงามเห่อแดงขึ้นอีกครั้ง เพราะเขาพูดแทงใจดำ ใช่นางรักเขา แต่ไม่จำเป็นต้องยกโทษสักหน่อย
'คนอะไรรู้ดีไปหมด ราวกับนั่งอยู่ในใจ'
แต่นางจะไม่ยอมรับหรอก บอกแล้วว่าเขาทำนางเจ็บมาก นางไ
