ไฉ่เฉินที่เห็นนางเดินมุ่งมาทางเขาจึงหยุดนิ่ง เมื่อได้ฟังบางคำเขาก็พยักหน้ารับรู้แล้วก็กำชับนางทันที
“เจ้ารีบกลับถ้าขายเสร็จ แล้วก็ห้ามออกไปไหน” ไฉ่เฉินบอกนางด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจัง ทั้งมองคนที่ผ่านไปมาด้านหน้าหมู่บ้านก็น่าสงสัยจริง ๆ จึงลากเจ้าจวิ้นอ๋องตกอับไปกับเขาด้วย
“เจ้าจะพาข้าไปไหนปล่อยนะ...ข้าไม่อยากไป...จะอยู่กับเมีย” หงจื่อดิ้นเมื่อโดนลากคอมาด้วยแถมไม่บอกว่าไปที่ไหนอีกต่างหาก ดวงตาหันมองหน้าเมียละห้อย
“เงียบน่า...ช่วยข้าทำงานก่อน” ไฉ่เฉินกระซิบแล้วก็พาหงจื่อไปดักซุ่มจับตาดูคนพวกนั้นที่นางสงสัย สองบุรุษหนุ่มติดตามคนเหล่านั้นไปเรื่อย ๆ จนเมื่อถึงที่พักแรมชั่วคราวก้ำกึ่งค่ายทหารเล็กน้อย นั่นยิ่งทำให้แปลกใจยิ่งนัก
“เจ้าเห็นหรือไม่” ไฉ่เฉินถามจวิ้นอ๋อง
“เห็นสิ ข้าแปลกใจยิ่งนัก”
“แปลกใจว่า”
“เจ้าชวนข้ามาดูสุนัขเรื้อนจับขี้ทำอันใด ที่หมู่บ้านก็มีสุนัขมากมาย”
“.......
