คืนนั้นหลังจากอาบน้ำแล้วเว่ยเหยาในนามกู่เทียนมี่ตอนนี้แอบเปิดผ้าม่านจากห้องของนางมองลงมา ก็พบว่าเขายืนยิ้มหวานส่งมาให้ราวกับว่ารู้อยู่ว่านางแอบมอง
“เจ้าจวิ้นอ๋องบ้า!”
พรึ่บ!!!
นางสะบัดผ้าม่านปิดไม่ให้เข้ามองเข้ามาได้ แล้วก็ขึ้นเตียงนอน ส่วนคนที่รู้ว่าภรรยาแอบเป็นห่วงก็กระหยิ่มใจ เขาคิดว่าอย่างไรนางก็ต้องใจอ่อน เพราะเขาช่างเป็นคนสุภาพน่ารักและแสนดี เหมาะกับเป็นสามีนางที่สุด
ส่วนตอนแต่งงานนั้นไม่นับ เพราะว่ามีบางอย่างมันบดบังสายตาเขา ทำให้เขามองไม่เห็นความดีของนาง และเชื่อว่านางต้องให้อภัยเขาจนได้ แต่ยามนี้อากาศด้านนอกเย็นนัก เขาไม่อาจจะเข้าไปนอนในห้องของนางได้
‘แต่ทว่าเขาแอบเข้าไปก็ได้นี่นาแล้วตื่นมาก่อนที่นางจะตื่น’
คิดได้ดังนั้นจึงปีนไปเปิดหน้าต่าง เสียงตะกุกตะกักปลุกให้ไฉ่เฉินที่หลับไม่ได้สนิทมากตื่นขึ้น แล้วริมฝีปากก็เผยรอยยิ้มให้กับความมารยาสาไถยของเจ้าหงจื่อ
“นึกว่าจะแน่
