พิมรักตื่นลืมตาขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย เรียวคิ้วพลันขมวดมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย กระทั่งรวบรวมสติได้ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าก็ย้อนกลับมาในหัว
ร่างบางบนเตียงผู้ป่วยลุกพรวดพราด จนชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงรีบเข้าประกบ
“ลูกฉันอยู่ที่ไหน” เธอถามหาลูกก่อนอันดับแรก สายตาก็ส่ายมองหาลูกน้อยที่ไม่อยู่ในห้องนี้
“เธอช่วยใจเย็นหน่อยได้มั้ยพิมรัก”
“อย่ามายุ่งกับฉัน อึก.. คุณพาลูกฉันไปไหน”
ร่างสูงโผเข้าสวมกอดเมื่อพิมรักมีอาการเพ้อ เธอทั้งดีดดิ้นและทุบตีแผงอกเขาระรัว เพราะความกรุ่นโกรธจนขาดสติ คล้ายว่าหูอื้อตาพร่ามัวจนพูดอะไรออกไปก็ไม่ยอมฟัง
ไม่กอดไว้แบบนี้คงกระโจนลงเตียงพอดี
ผ่านไปหลายปีก็ยังดื้อไม่เปลี่ยนเลยสินะ
“น้องวินลูก.. คุณอย่าเอาลูกฉันไปเลยนะ” พิมรักเอ่ยอย่างเว้าวอนแทบจะกราบกราน มือไม้ที่ทุบตีเขาเริ่มอ่อนแรง จนสุดท้ายเธอก็ทิ้งตัวเข้าหาเขาแล้วร้องไห้โฮ
“ฉันให้ฟางซินพาลูกไปซื้อขนม”
“ฮึก
