ระหว่างมื้ออาหารพิมรักแทบจะไม่มีบทในวงสนทนา มีแค่ซูหลินเท่านั้นที่ชวนเทียนอี้คุยเรื่องสัพเพเหระ ที่เหมือนจะมีแค่พวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจกันดี
ซึ่งคนนอกอย่างเธอย่อมเข้าใจดี จะให้หัวเราะคิกคักกับคนไม่สนิทก็ดูจะแปลกทีเหมือนกัน
“ซูหลิน”
“หือ”
“เธอช่วยหาเครื่องเพชรแบรนด์นาวารินทร์มาให้ฉันสักหน่อยสิ” เทียนอี้เอ่ยเสียงเรียบ พลางเหลือบมองพิมรักที่ก้มหน้าทานอาหารไม่พูดไม่จา
“ทำไมเป็นฉันล่ะ นายก็ไปเลือกเองสิ ไปด้วยกันก็ได้”
“ฉันเชื่อว่าเธอจะเลือกสิ่งที่ดีให้ไง แค่ช่วยเลือกมาเถอะ”
ซูหลินที่ไร้ทางเลือก ทำได้แค่พยักหน้ารับคำ ก่อนจะวางส้อมในมือลงแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม บ่งบอกว่าเธออิ่มแล้วแม้อาหารในจานจะพร่องไปนิดเดียวเท่านั้น
“กินอีกสิ ของโปรดไม่ใช่เหรอ”
“นายอยากเห็นฉันพุงย้อยในคืนงานเปิดตัวหรือไง”
“ทีหลังอย่ามาเรียกร้องให้ทำอีกแล้วกัน”
คำพูดของเทียนอี้ทำให้พิมรักเงยหน้าขึ้นมองทั้งคู่ พลาง
