ในสายตาของมารตี ลุงชุ่มเองก็ไม่ต่างอะไรกับชื่นจิตที่เธอกำจัดออกไปจากรีสอร์ตเมื่อสองปีก่อน ลุงชุ่มเป็นคนเก่าแก่ของรีสอร์ต ด้วยความที่ลุงชุ่มอยู่มานาน มารตีระแวงว่าลุงชุ่มอาจรู้เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีตมากเกินไป การกำจัดลุงชุ่มออกไปจากรีสอร์ตอีกคน ทำให้มารตีรู้สึกว่าเสี้ยนหนามที่คอยทิ่มตำอยู่ใต้ฝ่าเท้า เริ่มบางเบาลง
ลุงชุ่มเบือนหน้าออกไปจากรีสอร์ต ทอดสายตาออกไปสู่ผืนทะเลอันเวิ้งว้าง สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าในชีวิตของตน อนาคตที่เหลือ แทบไม่ต่างอะไรกับท้องทะเลเบื้องหน้า ที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าในวันที่แลเห็นคลื่นลมสงบ จะมีพายุใหญ่เกิดขึ้นได้โดยไม่คาดฝัน
จากนี้ต่อไป…จะไปอยู่ไหน ไม่ใช่ปัญหาสำหรับลุงชุ่ม เพราะหลังจากลุงชุ่มโทรหาคนที่เกาะรังนก เมื่อเรื่องรู้ถึงหูนายหัว เขาก็ส่งเรือมารับลุงชุ่มในทันที
ลุงชุ่มอำลาผู้คนที่รีสอร์ตมาด้วยแววตาอันขมขื่น เพราะแกผูกพันอยู่กับมนตราอันดามันรีสอร์ตม
