“หา!...หมื่นห้า” ป้าหวายอุทานด้วยความลืมตัว เงินจำนวนนั้นมากกว่าค่าแรงที่คนงานบนเกาะทุกคนเคยได้รับ
“เอ่อ…” ลุงสอนรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไร เอาไว้ตัดสินใจได้แล้วค่อยบอก ผมจะรอ” กล่าวจบ สมภพก็คว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มเพื่อดับอารมณ์ หยีตากับความขมปร่าของรสสุรา ขณะที่น้ำสีอำพันเคลื่อนลงลำคอไปช้าๆ รู้สึกขัดใจอยู่บ้างที่บางอย่างไม่เป็นไปตามที่ใจหวัง จึงได้แต่บอกตัวเองว่าให้อดเปรี้ยวไว้กินหวาน เพราะอีกไม่กี่วันจากนี้ เขาต้องกลับมารับหน้าที่เป็นผู้จัดการดูแลเกาะแห่งนี้ และตอนนั้นทุกอย่างคงง่ายขึ้น
ขณะชำเลืองไปทางลำเพา สมภพคิดในใจว่า อะไรๆที่ได้มายาก มันย่อมคุ้มค่ากับการรอคอยเสมอ ดอกไม้งามประจำเกาะอย่างลำเพา เขาจะเด็ดมาดอมดมเมื่อไรก็ได้…ถ้าต้องการ
กลางดึกของคืนเดียวกันนั้น
ที่ชายฝั่งอีกด้าน แสงจันทร์ฉาบกระทบผืนน้ำทะเล แลเห็นเป็นริ้วสีเงินยวงระยับ เคลื่อนไปกั
