“ไม่หนักสักนิด…อุ้มไปทั้งชีวิตก็ยังไหว” เขารีบบอกให้รู้ว่ายินดีจะแบกรับภาระนั้น
“ทำยังกะมินจะเดินไม่ได้อีกแล้ว…” เธอว่า
“พันผ้าที่ข้อเท้า แล้วนอนพัก รุ่งเช้าก็น่าจะดีขึ้น” เขาบอก
“แล้วถ้ามินพิการ…ถึงกับเดินไม่ได้ตลอดชีวิตล่ะคะ” เธอถามพลางชำเลืองขึ้นมองดวงตาของเขา
“ถ้าถึงกับต้องนั่งรถเข็น…ฉันยืนยันว่านายหัวคนนี้จะเป็นคนเข็นรถให้เอง รับรองว่าเธอไม่ต้องหมุนล้อไปเพียงลำพัง ฉันจะเข็นเธอไปทุกๆที่ในโลกไปนี้”
ชายหนุ่มตอบออกมาด้วยน้ำเสียบราบเรียบ ทว่าจริงจรัง ยืนยันด้วยความหนักแน่นในดวงตาคู่นั้น
หญิงสาวซบใบหน้าเข้าหาลำตัวของเขา เบียดพวงแก้มละมุนซึ่งเรื่อด้วยสีของโลหิต ไปซุกซบที่แผงอกอบอุ่นเหมือนจับจอง ด้วยความเชื่อมั่นว่านายหัวสามารถที่จะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต นึกขอบคุณสายลมแห่งโชคชะตาที่พัดพาให้เธอได้มาพบกับเขา
