“เอ่อ...” มินตราสองจิตสองใจ มองดูชายหนุ่มที่เอื้อมมือรอ อยากจะบอกว่าเธอก้าวไปเองได้ แต่จะว่าไป การมีมือของเขาคอยฉุดรั้ง ประคับประคองเอาไว้ ย่อมปลอดภัยกว่า
มินตราจึงตัดสินใจส่งมือน้อยๆของเธอให้เขา
แม้หญิงสาวจะรู้สึกได้ถึงความสาก ระคาย จากอุ้งมือใหญ่และหนาของธันวา ทว่าก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งและอบอุ่นไปพร้อมๆกัน ความรู้สึกประหลาดล้ำเกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีแรกที่มือของเธอและเขาสัมผัสกัน
ลุงชุ่มทอดสายตามองตามร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่จูงมือน้อยๆของมินตราข้ามสะพานไม้แคบๆไปช้าๆ ด้วยความชอบอกชอบใจ อดคิดในใจไม่ได้ว่าคงจะดีไม่น้อย หากนายหัวของเกาะรังนกจะมีเมียกับเขาเสียที
“ขอบคุณค่ะ” มินตรารีบบอก หลังจากก้าวตามต้อยๆจนสุดปลายสะพาน
คำขอบคุณนั้นดูจะเป็นการเตือนให้เขารู้ว่าเลยแผ่นไม้ที่พาดเป็นสะพานแคบๆ น่าหวาดเสียวนั้นมาแล้ว และถึงเวลาที่เขาควรจะปล่อยมือเธอได้แล้ว
