“เรื่องค่ารักษาพยาบาล ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรครับ” ชายหนุ่มว่า รอยยิ้มละไมปรากฏที่ริมฝีปากของเขา จากนั้นกันย์ก็พยายามขันอาสาขอรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาพยายาบาลทั้งหมด
“ไม่ได้ค่ะ...แค่ช่วยชีวิตพ่อ นั่นก็มากพอดู อย่าถึงกับต้องอาสารับผิดชอบค่าใช้จ่ายใดๆเลยค่ะ มันจะทำให้มินยิ่งหนักใจเปล่าๆ กับบุญคุณที่ไม่รู้ว่าจะทดแทนอย่างไรได้หมด”
“อย่าได้คิดว่าเป็นบุญคุณเลยครับ”
กันย์รู้สึกเป็นปลื้ม ตัวแทบจะลอยขึ้นมาจากพื้น เมื่อหญิงสาวตระหนักซึ้งในความกรุณาปราณีของเขา
ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นโอกาส จากอุบัติเหตุครั้งนี้ ว่าเขาควรแสดงน้ำใจกับครอบครัวของเธอให้ถึงที่สุด ในโอกาสที่หาไม่ได้เช่นนี้
“ได้ยังไง...ผมไม่ยอมเด็ดขาด ที่ผมพาคุณพ่อ เอ่อ...” กันเคอะเขินเล็กน้อย เมื่อกล่าวถึงเชิดผู้เป็นพ่อของมินตรา ท
