เขาตอบออกมาในที่สุด กังวานเสียงทุ้มกว้าง ราบเรียบและควบคุมอารมณ์ได้ดี ไม่ทีท่าทีว่าจะสะทกสะท้าน หรือตื่นตระหนกกับปืนที่ถืออยู่ในมือของเธอเลยแม้แต่น้อยนิด ทำราวกับว่าการที่เขาบุกรุกขึ้นมาบนบ้านที่เจ้าของไม่ได้อนุญาต ในยามวิกาล แล้วจะจากไปโดยง่ายนั้นเป็นเรื่องปกติ
มินตรารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก กับคำตอบที่ได้รับ เขาเป็นฝ่ายบุกรุกพื้นที่ของเธอแท้ๆ แต่กลับตอบไม่ตรงคำถามที่เธอถาม มิหนำซ้ำน้ำเสียงก็กระด้าง ยียวนจนเธอรู้สึกได้
“บุกรุกบ้านของคนอื่น...แล้วอยู่ๆก็จะไปง่ายๆ นายเห็นว่าบ้านหลังนี้เป็นสถานสงเคราะห์ หรือเป็นสถานที่สาธารณะที่สร้างเอาไว้ให้โจรผู้ร้ายเข้ามาพักอาศัยหรือยังงัย”
“ก็จะเอายังไงอีกเล่า...บอกอยู่นี่ไง ว่ากำลังจะไปพอดี” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระด้าง ยืนยันว่าไม่มีเจตนาร้าย
“นายมาที่นี่ทำไม…ต้องการอะไร”
“ถ้าคิดว่าฉันเป็นโจรผู้
