“พี่โอมขา”
เสียงหวานดังขึ้นที่ประตู ชาครินทร์หันกลับไปและเห็นเนตรน้ำทิพย์ในชุดกระโปรงสีสันสดใสเดินเข้ามาหา หญิงสาววาดวงแขนรอบคอชายหนุ่มและพูดเสียงฉอเลาะ
“พี่โอมขา...ว่าแล้วเชียวว่าพี่โอมต้องอยู่แน่ ๆ นิ๊งคิดถึงพี่โอมจังเลยค่ะ วันนี้เราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันนะคะ”
“พี่ยังไม่หิว”
“แต่นี่จะเที่ยงแล้วนะคะ อย่าบอกนะว่าพี่โอมติดงาน นิ๊งไม่ยอมจริงๆ ด้วย...เอ๊ะ! นี่อะไรเหรอคะ ลูกแก้วเยอะแยะเลย พี่โอมเอามันมาจากไหนคะ”
“ของน้องเอ๋ย ลูกสาวของอัยย์ญาดา”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นขณะแกะมือไม้ของเนตรน้ำทิพย์ที่กระหวัดรอบคอออก ร่างสูงลุกจากเก้าอี้และเดินไปหยุดที่ผนังกรุด้วยกระจกใสมองเห็นวิวด้านนอก หญิงสาวขัดใจเล็กน้อยต่อท่าทีนั้นหากสายตาก็เหลือบแลไปยังโต๊ะทำงานอีกตัวที่ว่างเปล่าก่อนเอ่ยขึ้น
“เอ...แล้ววันนี้เลขาของพี่โอมไม่มาทำงานหรอกเหรอคะ อะไรกัน...นิ๊งเห็นเขาลาหยุดงานบ่อยมากเลยนะคะ”
“นิ๊งน่าจะร
