“ป้าไม่ทราบค่ะ แต่ว่าเห็นเธอคุยกับคุณอัยย์สักพักก่อนกลับ แล้วหลังจากนั้นคุณอัยย์ก็แต่งตัวแล้วพาน้องเอ๋ยออกไป บอกดิฉันว่าจะพาน้องเอ๋ยไปซื้อขนมก่อนไปทำงาน...เอ้อ...คุณชาครินทร์คะ...ดิฉันต้องขอโทษคุณชาครินทร์ด้วยค่ะ”
แม่บ้านร้องไห้ขณะยกมือไหว้และนั่งลงอย่างหมดหวัง ชายหนุ่มเข้าไปประคองร่างสั่นระริกนั้นให้ยืนขึ้น
“ป้าเปรมทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุดแล้วครับ”
เสียงนั้นลดความดุดันลงเมื่อเห็นสีหน้าแม่บ้านซีดจัดเพราะความกลัวว่าจะถูกไล่ออก แม้ว่าเขาเองตกอยู่ในสภาวะตึงเครียดมากแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้แม่บ้านคิดมาก
“ทำหน้าที่ของป้าเปรมตามปกติต่อไปนะครับ ดูแลห้องสูทของผมตามปกติอย่างที่เคยทำ ว่าง ๆ ผมจะกลับมาที่นี่อีก”
พูดจบก็เดินออกไปทิ้งไว้แต่ป้าเปรมที่ยืนคอตกและมองตามด้วยความหวั่นไจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
**************
โรงแรมรอยัล ไพรด์ 11.15 น.
ชาครินทร์ยังนั่งเหม่อมองออกไปนอกระเบียงห้อ
