“ก็น้องเอ๋ยเห็นแม่จ๋านอนไม่หลับตอนกลางคืน แม่จ๋าบอกว่าน้องดิ้นๆ น้องซนมากเลยนะคะ ดิ้นจนแม่จ๋าไม่ได้นอนเลย”
“ป๋าโอมไม่รู้เลยจริงๆ นะ” ชาครินทร์ทำสีหน้าครุ่นคิดทว่ายังมีรอยยิ้มจาง
“แม่จ๋าบอกน้องเอ๋ย บอกน้องเอ๋ยทู๊กคืนเลยค่ะ”
“แต่...แม่จ๋าไม่เคยบอกป๋าโอมเลย...สักครั้ง”
อรินลดาทำหน้าครุ่นคิดบ้าง
“เอาอย่างนี้นะคะ ถ้าแม่จ๋าบอกน้องเอ๋ย แล้วน้องเอ๋ยจาบอกป๋าโอม...โอเค๊”
เด็กหญิงจีบนิ้วโป้งและนิ้วชี้เข้าหากัน ชายหนุ่มยิ้มและโน้มใบหน้าลงไปหา กดปลายจมูกโด่งบนหน้าผากเกลี้ยงมน เคล้าเคลียไปมาเบา ๆ เหมือนกำลังเล่นกับลูกแมวตัวน้อย
“ขอบคุณค่ะ...อย่าลืมสัญญานะว่าถ้าแม่จ๋าบอกอะไร น้องเอ๋ยจะบอกป๋าโอม”
“ได้ซีคะ...ว่าแต่...วันนี้มีเอแคลร์ม้ายคะ”
เขาพยักหน้า “ป้าเปรมคงจัดไว้ให้น้องเอ๋ยแล้วล่ะ รีบกลับกันดีกว่านะคะ ใกล้มืดละ”
“คะ”
หนูน้อยพยักหน้าก่อนร่างสูงสตาร์ทเครื่องยนต์บึ่งรถออกไปจากรั้วคฤหาสน์หลังใ
