“ว๊าย! ตายแล้ว นี่มันเกือบสองทุ่มแล้วนี่หว่า...โอ๊ย! บ้าจริงเรา นี่ทำงานจนหลับไปไม่รู้เวลาเลยเหรอเนี่ย ตายจริง...หอสมุดปิดหรือยังเนี่ย”
มัดหมี่กระวีกระวาดเก็บหนังสือบนโต๊ะและรีบหยิบกระเป๋าสะพายออกจากห้องเก็บหนังสืออย่างไวเพราะเป็นเวลาค่ำแล้ว ซึ่งหอสมุดมีเวลาปิดปกติประมาณหนึ่งทุ่ม หล่อนยังตกใจไม่หายที่ตัวเองเผลอหลับไปโดยไม่รู้เลยว่าเลยเวลามาถึงขนาดนี้ ขณะเดินตรงไปยังทางออกก็บ่นพึมพำ
“โอ๊ย...อะไรวะเนี่ย...หลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ แล้วพี่รัชนีก็ไม่มาปลุกเรา หรือเขาก็ไม่รู้นึกว่าเรากลับออกไปแล้ว ยัยแป้งร่ำก็ไม่เดินมาดูฉันสักหน่อยว่าทำงานเสร็จหรือยัง...เวรเลยทีนี้...ฮึ่ย!”
เดินพลางบ่นพลางแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะหล่อนเพิ่งสังเกตว่าในหอสมุดดวงไฟก็ยังส่องสว่างอยู่ แต่ที่หล่อนนึกแปลกใจมากกว่านั้นคือมีเสียงกุกกักดังจากมุมไหนสักแห่งในนั้น มัดหมี่หยุดยืนนิ่งและรู้สึกขนลุกขึ้นมาในทันใด หล่อนทำหน้าเหมื
