เหมือนแป้งจะไม่เข้าใจ
1255 คำ
ตอนที่ 7
เหมือนแป้งจะไม่เข้าใจ
“พี่รักแป้งนะครับ”
คำบอกรักจากปากของ โอภาส พร้อมสายตาที่อ่อนโยนจริงใจตรงหน้า ทำให้ศรัญญาชะงัก ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องสบตาคู่สีดำของเขานิ่ง
“พี่โอม แป้งว่า”
“พี่จะรอแป้งเสมอนะครับ”
โอภาสลุกจากเก้าอี้มายังฝั่งที่หญิงสาวนั่ง ย่อตัวลงข้างร่างบางระหง ก่อนจะเอื้อมมือเกาะกุมมือนิ่มมาไว้ ก่อนจะกล่าวต่อว่า
“ไม่ว่าจะอย่างไง เจ้าสาวของพี่ต้องเป็นแป้งเท่านั้น”
ศรัญญาได้แต่นั่งนิ่ง จ้องมองหน้าขาวตี๋ตรงหน้าที่ส่งสายตาเว้าวอนให้อย่างกระอักกระอ่วนใจ
“พี่โอม อย่าเพิ่งคุยเรื่องนั้นเลยค่ะแป้งเองก็เพิ่งจะยี่สิบ อยากจะทุ่มเวลาให้ธุรกิจที่บ้านก่อน”
“พี่เข้าใจครับ พี่อาจช่วยแป้งไม่ได้มาก แต่พี่ขอเวลาเคลียร์กับที่บ้านซักพัก” โอภาสผ่อนลมหายใจเบาๆ ขยับร่างเข้ามาใกล้ร่างสวยที่นั่งข้างๆให้ชิดกว่าเดิม
โดยไม่สนใจว่า มีใครคนหนึ่งกำลังเปิดประตูเข้ามา
“ดูเหมือนเงื่อนใขของผมจะยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่นะครับ”
เสียงนุ่มหูที่ดังขึ้นตรงประตู ทำให้ทั้งสองชะงักบทสนทนา ก่อนจะหันไปมองยังต้นเสียงที่ร่างสูงโปร่งของ อัครเรช ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ดวงตาคู่สีเขียวมรกตนั้นจ้องมองเธอด้วยความขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด
“คะ คุณเรช”
ศรัญญาอุทานอย่างแปลกใจ ก็ไหนลูกน้องของเขาบอกว่านายไปเยอรมันหลายวัน แล้วทำไมหน้าหล่อเหลานี้ถึงมายืนอยู่ที่ห้องทำงานของเธอ และมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้
“ครับ”
ดวงตาของเขาหลุบต่ำลงเล็กน้อย มองสองมือที่เกาะกุมกันตรงหน้าคล้ายไม่พอใจยิ่ง จนโอภาสต้องดึงมือกลับ มองร่างหล่อเหลาในชุดสูทสีเงินที่เดินวิสาละเข้ามานั่งตรงหน้า
“งั้นพี่ต้องขอตัวก่อนนะครับน้องแป้ง ไว้พี่โทรหานะครับ” ความอึดอัดใจเมื่อหนุ่มลูกครึ่งคนนี้ปรากฏกาย ทำให้เขาจำต้องเอ่ยลา ร่างสวยข้างๆอย่างเสียไม่ได้
“ค่ะพี่โอม”
ศรัญญาจำต้องลุกขึ้น โค้งตัวคำนับอย่างนอบน้อม ในใจก็รู้สึกหมั่นใส้คนตัวใหญ่ที่เพิ่งเข้ามา แต่เธอก็ประคองแขนของโอภาส พาไปส่งจนถึงหน้าประตูห้องด้วยใบหน้ายิ้มละไม
โดยกริยานั้น ถูกจ้องมองจากคนในห้องอย่างหงุดหงิด
“คุณเรช มีอะไรกับแป้งเหรอคะ”
ศรัญญาหันกลับมาถามคนที่จ้องมองเธอไม่วางตา สบตากับหน้าหล่อเหลาที่มีปรอยผมหยักศกตกแต่งปัดไว้ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ
“ดูเหมือนแป้งจะไม่เข้าใจข้อตกลงของเรา”
ปากหยักได้รูปเอ่ย กรามทั้งสองขบเบียดกันแน่นจนเป็นสันนูน เขามาอยู่หน้าประตูได้สักพักแล้ว และได้ยินคำบอกรักจากหนุ่มหน้าตี๋ทายาทศรีพิพัฒน์อย่างชัดเจน จนความหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจเกินจะควบคุม
จะรอแป้งเสมองั้นเหรอ ...ฝันไปเหอะไอ้หน้าตี๋
“แป้งอ่านแล้วทุกหน้าค่ะ อย่างไงกำไรของวิโรทัยก็จะเป็นของสิริวัฒนาเกินครึ่ง แม้แป้งจะมีชื่อในบอร์ดหกสิบเปอร์เซ็นต์ก็ตาม”
ศรัญญากล่าวเสียงเข้ม จมูกโด่งสวยที่รับกับกรอบหน้างามนั้นเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างเย่อหยิ่ง ถึงแม้เธอจะเป็นคนเข้าไปอ้อนวอนขอให้เขาเทคโอเวอร์ก็ตาม
“งั้นเหรอครับ แล้วข้อตกลงในห้องเปียโนวันนั้นละ”
ร่างสูงเหยียดกายลุกยืน มือล้วงยังกระเป๋ากางเกง แล้วเดินเข้าหาเธออย่างช้าๆ
ศรัญญาเริ่มขนลุกชูชัน ข้อตกลงวันนั้นงั้นเหรอ
“เหมือนแป้งจะเป็นคนลืมง่ายนะครับ”
เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ดึงร่างบางของเธอที่ยืนตัวลีบอยู่อีกฝั่งของโซฟามาประชิดตัว มือหนากดบั้นท้ายงามงอนไว้แน่น
“อะ คุณเรช”
ศรัญญาตระหนกในการกระทำของเขา เกรงว่าจะมีลูกน้องหรือคนอื่นๆ เดินเข้ามาในตอนนี้ แต่อัครเรชหาใสใจไม่ หน้าหล่อเหลาของเขาซุกไซ้ยังซอกคอขาวหอมกรุ่น มือควานลูบไล้ร่างงามที่วันนี้อยู่ในชุดเดรสสีโอรสสวยหวาน
สวยจน แมลงหลืบรื้นมาคอยใต่ตอม
“วันนั้นแป้งบอกจะยอมทำทุกอย่างให้พี่พอใจไงครับ”
อัครเรช กระซิบเบาๆข้างหู ลมหายอุ่นร้อนที่รดผิวแก้ม ทำให้ศรัญญาตัวผ่าวร้อนเหมือนกายกำลังนาบบนไฟ ยิ่งมวลเนื้อแข็งเครียดที่โอบกอดเธอในตอนนี้ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆก็ทำให้มือไม้ของศรัญญาอ่อนปวกเปียก
เธอคงจะโดนมนต์ของ ปีศาจน้ำแข็งเล่นงานเสียแล้ว
“ปะ..แป้งยอมที่จะทำตามเงื่อนใข แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณเรชมารังแกแบบนี้”
หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น พยายามปัดป้องกายออกจากเขา
ผู้ชายคนนี้ร้ายดั่งคำร่ำลืม มิน่าเขาถึงบริหารธุรกิจของครอบครัวให้กลับมาอู่ฟู่ได้ หลังจากที่ประมุขของสิริวัฒนาจากไป
“แป้งชอบไม่ใช่เหรอครับ”
“มะ ไม่..”
มิทันจะเอ่ยอะไรต่อ ริมผีปากหนาอุ่นของเขาก็ทาบประทับจูบบนเรียวปากงามของเธออย่างหนักหน่วง มือแข็งกดท้าทอยเธอไว้แน่น ปลายลิ้นสากร้อนดุนดันควานหาความหวานจากโพลงปากนุ่มตวัดรัดลิ้นของเธออย่างโหยหา
จูบของเขา ดุดันสลับกับอ้อยอิ่ง เนิ่นนาน
จนศรัญญารู้สึกเหมือนลมหายใจเริ่มจะขาดห้วง แม้จะมีลมหายใจอุ่นร้อนถ่ายเทมาให้
“อืม พี่บอกแล้วว่าแป้งต้องชอบ”
เขากระซิบแผ่วเบาเมื่อถอนริมผีปากออก ปล่อยให้หญิงสาวสูดลมหายใจที่เหมือนจะขาดห้วงเข้าไปให้เต็มปอด
ศรัญญา เกลียดคำพูดและกริยาของเขานัก
ที่รู้ดีและดักคอเธอไปเสียแทบจะทุกเรื่อง รวมถึงเกลียดอารมณ์ตัวเองที่อ่อนไหวกับสัมผัสของเขาอย่างง่ายดาย ต่างกับสัมผัสจากชายทุกคนที่เธอเคยชิดไกล้ จนเธอต้องเผลอปล่อยใจไปกับเขาแทบทุกครั้ง
“คุณเรช ปล่อยแป้งก่อนเถอะค่ะ”
เธอจำต้องเอ่ยอ้อนวอนเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อสองวงแขนแข็งแรงของเขายังโอบกอดเธอไว้แน่น
“บอกก่อนซิครับว่า แป้งชอบ”
เขาช่างร้ายกาจนัก บังคับให้เธอพูดในสิ่งที่แสนกระดากอายยิ่ง
“ปะ ..แป้ง”
หน้าสวยเริ่มสั่นระริก ริมผีปากบวมเจ่อนั้นเม้มแน่นเข้าหากันเหมือนต้องการสะกดกั้นอารมณ์ น้ำใสเริ่มจะเอ่อล้นบนดวงตาคู่สวย มือนิ่มนั้นจิกไหล่กว้างเขาไว้แน่น
อัครเรช คำรามต่ำในลำคอ เมื่อเห็นกริยาของกวางน้อย
เขาอยากหยอกเย้าและครอบครองเธอไว้เพียงคนเดียว และอดจะหงุดหงิดใจไม่ได้ทุกครั้ง ที่เจอใครต่อใครมารุมล้อมและใต่ตอมอยู่ไม่ห่าง
กวางน้อยผู้ใสซื่อและแสนมีเสน่ห์ของเขา
แต่อย่างไรใจที่เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งของเขาก็หวั่นไหวทุกครั้ง เมื่อเห็นน้ำใสจากดวงตาคู่สวยนี้
“งั้นทำให้พี่พอใจก่อนนะครับ แล้วพี่จะปล่อย”
อัครเรชเอ่ยเสียงราบเรียบ มือหนาช้อนคางเรียวสวยของศรัญญาให้เงยสบตาของเขา
*****************************
- ผู้เขียน
