“เฮ้ออ...” เสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าดังออกมาจากเซฮาย อย่างคนคิดไม่ตก หลังจากมัมกลับไป เขายืนคุยกับกำปั้นไม่นานก็พาตัวเองกลับเข้ามาในห้อง เห็นว่านับพลอยนอนหลับไปแล้ว จึงเดินมายังห้องทำงาน
“แกล้งป่วยดีมั้ยวะ” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกไปถึงตอนน้องชายฝาแฝดถูกยิงแล้วเมียยอมกลับมาคืนดี หลังจากตามง้ออยู่นาน คิดอยากจะเรียนแบบแกล้งป่วยหนักแล้วขอหมั้น
“แต่ถ้าพลอยจับได้ล่ะวะ” คิดไปคิดมา ไม่ดีกว่าเกิดนับพลอยรู้ว่าผมไม่ได้ป่วยจริงต้องโกรธมากแน่ๆ
เซฮายนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดานห้อง มือหนายกขึ้นกุมขมับ เขากำลังกลัดกลุ้มกับปัญหาระดับชาติ ไม่สิ! ระดับโลกจะดีเหมาะกว่า
“เอาวะ” นั่งคิดอยู่นานเกิดอยากลองอีกวิธีดู จึงคว้าโทรศัพท์กดต่อสายหาคนสนิท เพื่อสั่งให้จัดการทุกอย่างตามต้องการ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นสาวเท้าเดินกลับไปยังห้องนอน
วันต่อมา...
“ที่รักครับ...ที่รัก” เสียงทุ้มเอ่ย
