ภายในรถเกิดความเงียบขึ้น เซฮายทอดสายตามองนอกรถ ทิศทางเดียวกับที่คนตัวเล็กเดินหายไปอย่างใจจดจ่อ
“คุณเซฮายคะ~” เสียงแหลมเอ่ยเรียกคนตัวสูงดึงสายตากลับมา จ้องมองอีกฝ่ายผ่านกระจกมองหลัง
มือเล็กของน้ำหนึ่งยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกอย่างใจเย็นด้วยท่าทีเย้ายวน ส่งสายตาเชื้อเชิญอย่างเปิดเผย
ทว่า การกระทำทั้งหมด กลับต้องหยุดชะงักลงกลางคัน ไม่สำเร็จดั่งใจหวัง ร่างอรชรสะดุ้งโหยง มองเห็นปลายกระบอกปืนสีดำขลับพร้อมขึ้นลำ ชี้ตรงมายังหน้าผากหล่อนอย่างเลือดเย็น
แกร๊ก!
“ถ้ามึงอยาก ตาย ...ก็ถอด” น้ำเสียงแข็งกร้าวไม่มีท่าทีหยอกล้อตวาดลั่น
ทำเจ้าหล่อนผวา เนื้อตัวสั่นเทากำเสื้อตัวเองไว้แน่นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำถึงเพียงนี้
"..."
“กูเป็นผัวเพื่อนมึง...รู้แล้วก็ควรถอยห่าง ไม่ ใช่ จ้อง ถ่าง ขา!!” เสียงทุ้มกดต่ำเย็นเยียบเอ่ยเน้นชัดทุกคำ ดวงตาคู่คมวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตามืดสน
