ตึก! ตึก!
เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงคู่โปรด ก้าวเดินฝ่าผู้คนจำนวนมากภายในอาคารผู้โดยสาร มือบางลากกระเป๋าเดินทาง ก้าวเดินตรงไปยังทางออกของสนามบิน สิ้นสุดเสียที การเดินทางนับสิบชั่วโมง จากนี้เหลือเพียงนั่งแท็กซี่ไปยังโรงพยาบาลเท่านั้น
สายตาคู่สวยทอดมองนอกหน้าต่างรถ ด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา
"ถึงโรงพยาบาลแล้วหนู" เสียงโชเฟอร์แท็กซี่ดังขึ้น เรียกให้นับพลอยหลุดออกจากภวังค์ รีบจ่ายค่าโดยสาร และพาตัวเองลงจากรถ สาวเท้าเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
ร่างบางสวมชุดปลอดเชื้อตามคำบอกของพยาบาลผู้ดูแล เปิดประตูเดินเข้าไปด้านใน
ติ๊ด! ติ๊ด!
ภายในห้องมีเพียงเสียงสัญญาณของเครื่องตรวจวัดทางการแพทย์ กำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง นับพลอยมองดูผู้เป็นป้าด้วยความสงสารจับใจ หยาดน้ำตาสีใสเอ่อคลอดวงตาของเธออย่างสุดกลั้น
"ป้านีขาา~น้องพลอยกลับมาหาป้านีแล้วนะคะ...." ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแผ่วเบาราวกับ
