เช้าวันต่อมา...
ร่างสูงดูดีในชุดสบายเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกางเกงสีเข้มความยาวพอดีเข่า ยืนสูบบุหรี่อัดสารนิโคตินเข้าปอดริมระเบียงห้องนอน สายตาคมกริบทอดมองวิวทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงอาทิตย์สาดแสงสว่างจ้า ค่อยๆโผล่พ้นเส้นขอบฟ้าทีละน้อย น้ำทะเลสีฟ้าใสสะท้อนแสงระยิบระยับ เกลียวคลื่นน้ำสาดซัดเข้าหาฝั่งจนเกิดเสียง ซ่า!...ซ่า!
'หนูขอโทษนะ...ขอโทษที่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับเฮีย'
คำพูดของคนตัวเล็กยังคงดังก้องอยู่ในหัวตลอด แม้เขาและเธอจะพูดคุยกันเข้าใจแล้วก็ตาม หากยังไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากเธอ เขาก็ยังวางใจไม่ได้ ยื่นนิ่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนั้นนานหลายนานที 'ทำยังไงดีวะ?'
“เฮียเซ~ทำไมไม่ปลุกหนูล่ะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น สองแขนเรียวเล็กโอบกอดเอวสอบไว้หลวมๆจากทางด้านหลัง เอี้ยวตัวไปด้านข้างเล็กน้อย ชะเง้อมองใบหน้าหล่อเหลาดวงตาใสแจ๋ว ฉันเกือบตื่นไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้นแหนะ
“เฮียเห็นพลอยนอนหลับ
