"พอแล้วครับ เฮียอิ่มแล้ว" เคเบิ้ลยิ้มกว้างบอกคนตัวเล็ก ทำหน้าที่ป้อนมื้อเช้าให้
"ทำไมกินน้อยจังคะ....น้ำค่ะ" เสียงหวานเอ่ยถาม พลางหยิบแก้วน้ำยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม
"เฮ้ออ...มึงรีบหายได้แล้วไอ้เค รำคาญตาชิบ!" เซฮายแทรกขึ้น หมั่นไส้คนป่วยไม่รู้จักหาย ออเซาะไม่เลิกไอ้เวร!
"คุณกินผลไม้มั้ยคะ?"
"จิ๊!เมื่อไหร่จะเฮียซักทีล่ะครับ" เสียงจิ๊จ๊ะดังจากปากหนาหยักลึก เขาบอกเธอไม่รู้กี่ครั้งแล้ว 'คุณ..คุณ..คุณ ไม่เห็นจะชอบเลย'
"หึหึ!! เฮียเซกินผลไม้มั้ยคะ" เฌอเอมหัวเราะให้กับท่าทีเง้างอนราวกับเด็กน้อยถูกขัดใจของเขา
"ทีไอ้เซเรียกเฮีย เต็มปากเต็มคำเลยนะ" เสียงทุ้มต่ำบ่นงึมงำเบาๆ ตวัดสายตามองคนตัวเล็กด้วยท่าทีน้อยอกน้อยใจอย่างเปิดเผย
"เหอะ!มึงนี่มัน" แม่ง!อิจฉาเก่ง
"กินๆเข้าไป แล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว กูอยากอยู่กับเอมสองคน" เคเบิ้ลเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
"เออๆ กลับก็ได้วะ เอมมีอะไรโทรหาเฮียได้ตลอดนะ" เ
