บทที่ 9 จุดเริ่มต้นเข้าสู่สำนักเซียน
1283 คำ
บทที่ 9 จุดเริ่มต้นเข้าสู่สำนักเซียน
ภายในกระท่อมเล็กๆ เหยียนหลีนั่งสงบนิ่งในมิติดอกบัว เสียงพึมพำของนางดังขึ้นเบาๆ แต่ยังเจือด้วยความสงสัย
"สวรรค์งั้นหรือ..."
นางทวนคำอย่างครุ่นคิด
หลงอวี่ที่นั่งตรงข้ามพยักหน้าอย่างใจเย็น เขาหยิบชาขึ้นจิบก่อนพูดต่อ
“ข้าได้ยินมาจากอาจารย์ในสำนัก เซียนทั้งหลายบำเพ็ญตบะเพื่อจะขึ้นไปสู่โลกเบื้องบน ข้าเองก็มุ่งหวังเช่นนั้น”
“แล้วตอนนี้ข้าไปได้หรือไม่ ที่สวรรค์น่ะ?”
เหยียนหลีเอ่ยถาม สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้
หลงอวี่ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมถอนหายใจ
“ถึงเจ้าจะเป็นถึงดอกบัวในตำนาน ตบะมีเป็นพันปี แต่ตอนนี้เจ้ายังควบคุมพลังของตัวเองได้ไม่ดีพอ หากให้ข้าเดา เจ้าคงเป็นได้แค่ ‘ภูต’ ไม่อาจขึ้นไปโลกเบื้องบนได้”
คำพูดนั้นทำให้เหยียนหลีขมวดคิ้ว นางเอียงศีรษะเล็กน้อยอย่างสงสัย
“เพราะเหตุใด สวรรค์แบ่งชนชั้นด้วยหรือ? ทำไมแค่ภูตจึงไปไม่ได้?”
หลงอวี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“สวรรค์มีกฎมากมาย หากพลังหรือบารมีไม่เพียงพอ การขึ้นไปยังโลกเบื้องบนจะถือเป็นการฝ่าฝืน เจ้าอาจต้องเผชิญโทษหนัก”
“โทษหนัก?”
เหยียนหลีถามซ้ำ นางเริ่มกังวลกับสิ่งที่ได้ยิน
หลงอวี่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะก่อนตอบ
“จากที่ข้าได้ยินมา หากทำผิดกฎสวรรค์โดยที่พลังไม่เพียงพอเพื่อรับโทษ การลงทัณฑ์สวรรค์อาจทำให้ดวงวิญญาณของเจ้าสลายเป็นจุณ เจ้ารับมือไม่ไหวหรอก”
คำพูดนั้นทำให้เหยียนหลีถึงกับนิ่งไปชั่วครู่ ใบหน้าของนางซีดลงเล็กน้อย ความฝันที่จะขึ้นไปบนสวรรค์ดูเหมือนจะห่างไกลออกไปอีก
"เช่นนั้นสวรรค์ต่างจากโลกมนุษย์หรือไม่?"
เหยียนหลีพูดขึ้น น้ำเสียงของนางเจือด้วยความผิดหวัง
“ที่นั่นก็มีกฎ มีชนชั้น มีการลงโทษเช่นเดียวกัน”
หลงอวี่เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขายกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้งก่อนตอบ
“ในบางมุมมอง สวรรค์อาจคล้ายโลกมนุษย์ก็จริง แต่กฎเกณฑ์ของสวรรค์ถูกสร้างขึ้นเพื่อรักษาสมดุลของพลังและความสงบสุข มันไม่ใช่เรื่องของชนชั้นเสมอไป แต่เป็นเรื่องของความเหมาะสม”
“ความเหมาะสม?”
เหยียนหลีถามซ้ำ นางยังคงมองเขาด้วยสายตาสงสัย
“ใช่”
หลงอวี่อธิบาย
“พลังที่ยิ่งใหญ่ต้องการความรับผิดชอบที่เหมาะสม หากเจ้าไม่มีพลังเพียงพอ แต่ไปพยายามแทรกแซงความสมดุลนั้น เจ้าจะกลายเป็นภัยต่อสวรรค์เอง”
เหยียนหลีครุ่นคิดกับคำพูดของเขา นางไม่เคยคิดถึงมุมมองเช่นนี้มาก่อน
“ข้าจะต้องทำอย่างไรถึงจะขึ้นไปสวรรค์ได้?”
เหยียนหลีถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
หลงอวี่หันมามองนาง
“เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของตัวเองก่อน ไม่ใช่เพียงแค่พลังของดอกบัวนิรันดร์ แต่รวมถึงพลังจิตใจของเจ้าเอง”
“พลังจิตใจ?”
เหยียนหลีทวนคำ
“ใช่”
เขาตอบ
“แม้พลังภายนอกของเจ้าจะยิ่งใหญ่ แต่หากจิตใจของเจ้าไม่มั่นคง เจ้าก็จะพ่ายแพ้ต่อความยิ่งใหญ่ของมัน”
“แล้วข้าจะเริ่มจากตรงไหน?”
“เริ่มจากการรู้จักตัวเอง”
หลงอวี่พูด
“เจ้าต้องรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้าคืออะไร เจ้าเป็นเพียงดอกบัวนิรันดร์ หรือเจ้ามีสิ่งที่มากกว่านั้นซ่อนอยู่ในจิตใจ?”
คำพูดของเขาทำให้เหยียนหลีเริ่มฉุกคิด นางไม่เคยมองลึกเข้าไปในตัวเองมาก่อน
“สิ่งที่เจ้าพูดมาข้าไม่เข้าใจเลย”
นางพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนเล็กน้อย
“ข้าแค่อยากไปสวรรค์ เจ้าบอกข้ามาตรงๆ ได้หรือไม่ว่าข้าต้องทำอย่างไร? เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่?”
หลงอวี่ที่ยืนพิงเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ในครัวอยู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เจ้าจะให้ข้าช่วยสิ่งใดกัน?”
“เจ้าบอกว่าให้ข้าฝึกกลายร่างให้สมบูรณ์ เลื่อนขั้นเพื่อมีพลังมากพอที่จะขึ้นไปบนสวรรค์ ข้าคนเดียวจะทำได้อย่างไร?”
น้ำเสียงของเหยียนหลีฟังดูอ่อนแรง แต่แฝงด้วยความมุ่งมั่น
หลงอวี่นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ถ้าเช่นนั้น เจ้ายินดีกลับสำนักเซียนกับข้าหรือไม่? การมีอาจารย์ช่วยชี้แนะ ย่อมเห็นผลเร็วกว่าการฝึกเพียงลำพัง”
เหยียนหลีที่ได้ยินคำชักชวนของเขาเบิกตาขึ้นเล็กน้อย นางครุ่นคิดหนักหน่วงก่อนเอ่ย
“ข้าต้องไปจากที่นี่หรือ?”
หลงอวี่พยักหน้าอย่างเรียบง่าย
“ใช่แล้ว หากเจ้าต้องการพัฒนาพลังตบะอย่างรวดเร็ว สำนักเซียนของข้าจะช่วยเจ้าได้”
เหยียนหลีเม้มริมฝีปาก นางหวนคิดถึงคำพูดของเขาคนนั้น คนที่นางเคยเฝ้ารออยู่ในป่าลึกแห่งนี้
“แต่...เขาบอกให้ข้ารออยู่ที่นี่”
นางพูดเสียงเบา สายตาจับจ้องไปยังมิติลึกในใจ
หลงอวี่เลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง
“เขาไหน? เขาที่ทำให้เจ้าอยากขึ้นไปบนสวรรค์งั้นหรือ?”
เหยียนหลีพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความลังเล
“ใช่แล้ว”
หลงอวี่ขมวดคิ้วก่อนถาม
“แล้วชายผู้นั้นบอกเจ้าหรือไม่ว่าจะกลับมาเมื่อใด?”
นางส่ายหัวช้า ๆ
“เขาไม่ได้บอก”
คำตอบของเหยียนหลีทำให้หลงอวี่นิ่งไปชั่วครู่ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น
“เจ้าจะเฝ้ารอเขาต่อไปอีกนานเท่าไร? หากเขาไม่กลับมาล่ะ? หรือหากเขาไม่คิดกลับมาเลย เจ้าจะทำอย่างไร?”
คำถามนั้นเหมือนสายลมหนาวพัดผ่านจิตใจของเหยียนหลี นางนิ่งอึ้งไปทันที หัวใจของนางเหมือนถูกบีบรัดด้วยความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
“เขาจะกลับมา”
นางพูดเบาๆ ราวกับปลอบใจตัวเอง
“เขาต้องกลับมาแน่”
หลงอวี่ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนพูดต่อ
“ข้าไม่รู้ว่าชายผู้นั้นสำคัญต่อเจ้ามากแค่ไหน แต่ข้ารู้ว่าการรอคอยโดยไม่ทำอะไรเลย มันไม่ได้ช่วยให้เจ้าเข้าใกล้เป้าหมาย เจ้าอยากขึ้นไปบนสวรรค์ใช่หรือไม่? ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องเดินหน้าด้วยตัวเอง”
เหยียนหลีครุ่นคิดอยู่นาน นางรู้ว่าคำพูดของหลงอวี่มีเหตุผล แต่หัวใจของนางกลับยังยึดติดกับคำมั่นสัญญาที่เคยได้รับ นางคิดถึงชายคนนั้นบอกให้นางเฝ้ารออยู่ที่นี่
“แต่...ถ้าข้าจากที่นี่ไป ข้าจะทำผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับเขา”
นางพูดเสียงเบา น้ำเสียงของนางฟังดูสับสน
หลงอวี่ถอนหายใจ
“คำสัญญานั้นสำคัญต่อเจ้าใช่หรือไม่?”
เหยียนหลีพยักหน้า
“ใช่ มันสำคัญมาก”
“แต่เจ้าคิดหรือไม่ว่า หากเจ้าพัฒนาพลังของตนเองจนแข็งแกร่ง เจ้าจะสามารถไปตามหาเขาได้ด้วยตัวเอง? แทนที่จะรอคอยอย่างไร้จุดหมายอยู่ที่นี่”
คำพูดของหลงอวี่เหมือนคมมีดที่ตัดผ่านความลังเลของเหยียนหลี นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดอย่างหนักแน่น
“เจ้าพูดถูก การรอคอยที่นี่อาจไม่มีจุดสิ้นสุด ข้าต้องเดินหน้าด้วยตัวเอง”
หลงอวี่พยักหน้า
“เช่นนั้นเจ้าจะกลับสำนักเซียนกับข้าใช่หรือไม่?”
เหยียนหลีสูดหายใจลึกก่อนตอบ โดยไม่ลังเลอีกต่อไป ในเมื่อสัญญากับเฟิงหลงเหยียนไว้แล้วว่านางจะกลายร่างเป็นมนุษย์ให้ได้ จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง และการเดินทางไปในที่ ๆ ห่างไกลคือจุดเริ่มต้นและประสบการณ์ใหม่ของเหยียนหลี
“ได้ ข้าจะไปกับเจ้า”
- ผู้เขียน
