บทที่ 28 หลงอวี่สละวิญญาณแต่เหยียนหลีไม่อาจฟื้นคืน
ในห้องโถงของตำหนักเมฆาแดง อากาศเย็นยะเยือกยามใกล้
รุ่งเช้า เฟิงหลงเหยียนนั่งนิ่ง สีหน้าเคร่งเครียดท่ามกลางความเงียบที่กดดัน เขากล่าวขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นปนเศร้า
“เหยียนหลี…นางจากไปแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้ถึงจุดนี้ ข้าเพียงอยากให้นางสละหัวใจเพียงครึ่งดวง เพื่อชดใช้ความผิด นางจะได้อยู่บนสวรรค์ต่อไป หากนางต้องลงไปยังโลกมนุษย์ นางจะต้องลำบาก ข้าแค่ไม่อยากให้นางเผชิญความทุกข์ยาก…”
เขาพูดจบ พลางกำหมัดแน่น น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เหมือนจะตระหนักถึงสิ่งที่สูญเสียไป ผู้อาวุโสซึ่งนั่งฟังเงียบ ๆถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงปัญญา
“หากท่านเห็นนางเป็นเพียงดอกบัวที่มีพลังรักษาชีวิต ไยเล่า ท่านจึงคิดวิตกเช่นนี้? ผู้ที่รักอย่างแท้จริง จะไม่มีวันใช้สิ่งที่รักเพื่อประโยชน์ตนเอง หากท่านรักนางจริง ท่านจะปกป้องและรักษานางไว้เหนือสิ่งใด ไ
