บทที่ 29 ความจริงเยว่ฉีคือใครกันแน่
ในยามที่ท้องฟ้าสวรรค์เหนือ “แดนพฤกษาน้ำแข็ง” ปกคลุมไปด้วยหมอกขาว เฟิงหลงเหยียนยืนเด่นอยู่กลางลานน้ำแข็งกว้าง ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเศร้าและเหนื่อยล้า เสี้ยววิญญาณของ
หลงอวี่ที่เขารวบรวมไว้ถูกประคองด้วยพลังวิญญาณของเขา
ค่อย ๆ ถูกเก็บรักษาไว้ในผลึกน้ำแข็งทรงสี่เหลี่ยม
“หลงอวี่ ข้าทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้ว… เหยียนหลีเห็นเจ้าเป็นสหายคนเดียวของนาง และข้าแน่ใจว่า หากเจ้าจากไป นางคงจะเสียใจ”
เสียงของเฟิงหลงเหยียนดังสะท้อนไปทั่วแดนน้ำแข็ง เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก และประสานมือเป็นรูปตราประทับ พลังวิญญาณในร่างของเขาไหลเวียนออกมารอบกาย ปกคลุมผลึกดอกบัวที่บรรจุเสี้ยววิญญาณของหลงอวี่
“ต่อจากนี้ ชะตากรรมของเจ้าก็ขึ้นอยู่กับฟ้าลิขิต หากเจ้าสามารถกลับมาได้ นั่นคงเป็นพรหมลิขิตของเจ้าเอง…”
เมื่อเขากล่าวจบ พลังก็พุ่งทะลักเข้าไปในผลึกน้ำแข็งจนเกิดแสงสีฟ้าสว่างไสว
