บทที่ 11 ฝากตัวเป็นศิษย์สำนักหลงเทียน
การเดินทางยาวนาน 7 วัน 7 คืนผ่านป่าเขาและเส้นทางอันซับซ้อน ในที่สุดหลงอวี่และเหยียนหลีก็มาถึงหน้าประตูใหญ่ของ สำนักเทียนหลง สำนักที่ตั้งอยู่บนยอดเขาสูง รายล้อมด้วยเมฆหมอกจนดูราวกับอยู่ในแดนสวรรค์
เหยียนหลีในคราบบุรุษยืนมองสำนักเบื้องหน้าด้วยความตื่นเต้นเกิดความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางไม่เคยเห็นสิ่งก่อสร้างใดที่ใหญ่โตและสง่างามเท่านี้มาก่อน หอคอยสูงตระหง่านเรียงรายเป็นชั้น ๆ สะท้อนแสงแดดยามสาย ราวกับอัญมณีต้องแสง
“นี่คือสำนักเซียนของเจ้า?”
เหยียนหลีถามพลางเหลือบมองหลงอวี่ที่ยืนข้าง ๆ
หลงอวี่ยิ้มบาง
“ใช่ ที่นี่คือบ้านของข้า และต่อจากนี้ก็อาจจะเป็นสถานที่ที่เจ้าต้องฝึกฝนเพื่อบรรลุเป้าหมายของเจ้าเช่นกัน”
“ข้าหวังว่ามันจะไม่ยากเกินไป”
เหยียนหลีพึมพำ
เมื่อทั้งสองเดินผ่านประตูใหญ่ของสำนักไป เสียงโห่ร้องดังขึ้นจากเหล่าศิษย์ที่พบเห็นหลงอวี่
“หลงอว
