“ผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับลูกพี่”
“เดี๋ยว...” เสียงทุ้มเข้มตะหวาดจนอีกคนถึงขั้นสั่นกลัวหยุดชะงัก
“มึงจะรีบไปไหน? หาวิธีง้อเมียให้กูก่อน”
อีธานนั่งลงที่ม้าหินข้างๆ และยังหันไปบอกด้วยสายตาให้สันตินั่งลงมาด้วย
“ผมว่ายังไงวันนี้เธอคงไม่คุยกับลูกพี่หรอกครับ...นินิวทำกับเธอไว้ขนาดนั้น”
“แล้วทำไมมึงไม่ช่วยเมียกู”
“ผมมาไม่ทัน นินิวคงจะขับรถสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“เออ...เมื่อวานตอนเช้าเมียกูไปส่งกูที่คณะ” อีธานพูดอย่างครุ่นคิด
“นินิวน่าจะตามมาตั้งแต่ตอนนั้นแหละครับ”
“แม่ง!”
“ลูกพี่ควรไปเคลียร์กับเด็กเลี้ยงคนโปรดของลูกพี่ให้เด็ดขาดก่อนนะครับแล้วค่อยมาง้อเมีย”
สายตาของอีธานถึงขั้นคิดหนัก เขาช่างใจระหว่างความเจ้าชู้ของเขา กับเธอคนที่เขาถูกใจและหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น
“ว่าแต่!...”
ไม่ทันที่อีธานจะคิดตก เสียงสันติก็แทรกขึ้น
“อะไรของมึง?”
“ลูกพี่แน่ใจกับปิ่นมุกแล้วเหรอครับ?...เธอหยุด
