ใบหน้าคร้ามคมแนบกับแก้มอิ่มของหญิงสาวที่นอนหอบหายใจใต้ร่างหนา แค่เสี้ยวหนึ่งเท่านั้นของความคิดที่หญิงสาวรู้สึกกระดากอายขึ้นมา ก่อนมันจะจมหายไปในความหฤหรรษ์ที่ซาบซ่านไปทั่วทุกอณูที่เต้นเร่า
“รีส...พระเจ้า...ผมมีความสุขมาก”
เมมฟิสส่งเสียงงึมงำอยู่กับพวงแก้มสีชมพูเรื่อ นุชนาถอยากจะพูดประโยคเดียวกันนั้นหากเธอก็เก็บกลั้นมันไว้ได้ทันเสียก่อน เธอพยายามดันอกกว้างให้ออกห่างทั้งที่ยังหายใจหอบ
“ฉันจะกลับไปดูคุณยายที่ห้องค่ะ”
“ตอนนี้น่ะหรือ? ผมว่าคุณยายยังพักผ่อนอยู่นะ”
เขาตอบปนเสียงหอบหายใจและกอดรัดลำตัวเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ นุชนาถแกล้งจิกปลายเล็บลงบนไหล่สีแทนของเขาแต่เมมฟิสก็นอนนิ่ง
“เมมฟิส...ขยับออกไปสิคะ”
“หืมม์?”
“ไม่ได้ยินหรือคะ ฉันบอกว่าให้ขยับออกไป”
“ผมอยากนอนแบบนี้นี่นา ผมเหนื่อยรู้มั้ย”
“คุณชอบแกล้งฉัน ไหนว่าจะให้ฉันอยู่กับคุณยายไงล่ะคะ”
“ยังมีเวลาอีกมากที่คุณจะได้อยู่กับท่า
