“ผมเห็นด้วยกับคุณพ่อของคุณทุกประการ”
“ทราบแล้วค่ะ ไม่ต้องย้ำ” หมั่นไส้นัก เอแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ใจที่มีคนเห็นชอบกับเขา ทั้งที่พ่อเธอเหน็บแนมแกมสาปแช่งสารพัด แต่เขากลับยังหน้าระรื่นอยู่ได้
“ก๊อกๆ แม่หมอขากินอะไรหรือยังเอ่ย”
เด็กหญิงตัวน้อยแง้มประตูบานเลื่อนเล็กน้อยแล้วจึงค่อยทำเป็นเคาะประตู ความน่ารักของลูกสาวทำพิณลดาเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มกว้างทันที
“ยังเลยค่ะ แม่หิวจังเลย ขอกินนมนั่นได้ไหม” พิณลดาบุ้ยปากไปที่นมรสผลไม้ที่ฮันนี่ถือติดมือมาด้วย เด็กหญิงโดดผลุงมานั่งข้างแม่แล้วปักหลอดพลาสติกบนกล่องนม
“หนูก็จะเอามาให้แม่นี่แหละค่ะ”
“ขอบใจจ้ะคุณลูกสาว”
พิณลดาหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่แล้วรับนมมาดื่ม จรณ์มองภาพแม่ลูกแสดงความรักก็อดยิ้มตามไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็เกิดความอิจฉาแกมสมน้ำหน้าตนเอง
เขาอยากได้ความรักเหมือนที่พิณลดาได้รับจากลูกบ้าง แต่คนที่ทิ้งไปไม่ไยดีมีสิทธิ์ร้องขอได้แค่ไหนกัน
“แม่หมอฮะ
